[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันจันทร์ที่ ๕ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๖๔ วันนี้กระผม/อาตมภาพก็มีภารกิจหลายอย่างด้วยกัน ตั้งแต่เช้ามาจนกระทั่งเกือบ ๖ โมงเย็น ส่วนที่สำคัญก็คือการร่วมประชุมพระสังฆาธิการในเขตปกครองคณะสงฆ์ภาค ๑๔ ซึ่งเป็นการประชุมผ่านระบบซูมออนไลน์

ในการประชุมก็ถือว่าทั่วไป แต่ว่าก่อนประชุมเป็นเวลาที่สนุกสนานมาก เพราะว่าเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ ทำเอาเพื่อนฝูงไม่ได้เจอหน้าเจอตากันมานาน ต่อให้มีการคุยไลน์คุยโทรศัพท์กันอยู่ ก็ไม่เหมือนกับเห็นหน้า ดังนั้น...๕๓๖ รูปที่ประเดประดังกันเข้าไปในระบบซูม ก็เลยทักทายกันอย่างชนิดที่ใครฟังทันก็ทัน ฟังไม่ทันก็แล้วไป..!

หลังจากนั้นก็กลับมาเพื่อจ่ายเงินเดือนเพื่อการศึกษา ให้กับพระนิสิตที่อยู่ในเขตปกครองคณะสงฆ์อำเภอทองผาภูมิทั้งหมด ๒๘ รูปด้วยกัน ถ้าถามว่ารูปละเท่าไร ? ถ้าหากว่าเป็นปริญญาตรีก็ ๓,๐๐๐ บาท ปริญญาโทก็ ๕,๐๐๐ บาท โปรดอย่าคูณตัวเลข..เดี๋ยวจะช็อก...!

ในส่วนนี้ไม่ขอกล่าวถึง ในส่วนที่จะกล่าวถึงก็คือช่วงที่จะฉันเพล มีญาติโยมท่านหนึ่งมาจากอำเภอท่ามะกา มีสารพันปัญหาจดมาเป็นหน้ากระดาษเพื่อที่จะถาม คราวนี้ท่านทั้งหลายต้องพิจารณาดูด้วยว่า พวกเราเองที่เป็นนักปฏิบัติธรรม สิ่งที่ควรถามที่สุดคือเรื่องผลการปฏิบัติธรรมของเรา

แต่คำถามของเขาก็คือ "หลวงพ่อเคยเป็นมาลาเรียแล้วรักษาอย่างไรครับ ?" "คุณหมอนพพรรักษาโรคเอดส์ได้จริงหรือไม่ครับ ?" อาตมาอยากจะถามกลับว่า "มึงถามแล้วได้อะไรวะ ?" คุยกันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ปัญหาที่เป็นชิ้นเป็นอันกลายเป็นไปอยู่ท้ายสุด ก็คือ "ถ้าผมคิดจะฆ่าตัวตายอีก ควรจะทำอย่างไรครับ ?"

ความจริงเรื่องนี้ต้องเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด แต่เขากลับจัดลำดับความสำคัญไว้ท้ายสุดเลย เพราะเห็นว่าเรื่องไร้สาระทั้งหมดเป็นเรื่องที่สำคัญกว่า..!

บุคคลที่อยู่ในลักษณะอย่างนี้ จะว่าไปแล้ว ถ้าปฏิบัติธรรมจะได้ผลเร็วมาก เมื่อเป็นเช่นนั้น ก็จะโดนกิเลสมารชักนำให้หลงเตลิดเปิดเปิงไปเรื่อย เรื่องโน้นเรื่องนี้เรื่องนั้นสำคัญทั้งนั้น แต่เรื่องการปฏิบัติธรรมเพื่อความพ้นทุกข์ของตนเองกลับไม่มี โดยเฉพาะไปเข้าใจผิดว่าการฆ่าตัวตายถือว่าเป็นนิพพิทาญาณหรือไม่ ?!!