หลักคำสอนที่ ๕ : ผู้รู้กับผู้ไม่รู้ ได้รับทุกข์เหมือนกันหากทำบาป ส่วนผู้จะได้สุขในนิพพานต้องรู้เท่านั้น
“ดูกรอานนท์ อยากได้สุขอันใด ควรรู้จักสุขอันนั้นก่อนจึงจะได้ อยากได้สุขในพระนิพพาน ก็ควรรู้จักสุขในพระนิพพาน อยากได้สุขในเมืองมนุษย์และสวรรค์ ก็ให้รู้จักสุขในโลกมนุษย์และสวรรค์นั้นเสียก่อนจึงจะได้ ไม่เหมือนทุกข์ในนรก จักรู้ก็ตามไม่รู้ก็ตาม ถ้าไม่รู้จักนรกก็ยิ่งไม่มีทางพ้นนรกได้ แม้จักทำบุญให้ทานสักปานใดก็ไม่อาจพ้นนรก แต่มิใช่ว่าทำบุญให้ทานแล้วไม่ได้บุญ ความสุขจากบุญนั้นยังมีอยู่ แต่เป็นบุญที่ยังไม่พ้นทุกข์จากนรก จึงควรรู้จักทางออกจากนรกให้ชัดแจ้ง คือ การรักษาศีล ๕, ศีล ๘, ศีล ๑๐, และศีล ๒๒๗ นั่นเอง ขอสรุปสั้น ๆ ว่า
- จะพ้นนรกหรืออบายภูมิ ๔ ได้ด้วยอธิศีล
- จะพ้นการเกิดการตายจากมนุษย์โลกได้ด้วย อธิศีลและอธิจิต
- จะพ้นจากเทวโลก พรหมโลก ได้ด้วยอธิศีล อธิจิตและอธิปัญญา
(ผู้มีปัญญาย่อมทราบได้ดีว่า อธิศีล อธิจิต อธิปัญญา ก็คือ
การละสังโยชน์ ๑๐ นั่นเอง)
ขออนุญาตเติมเพื่อความเข้าใจที่ถูกต้องนะครับ(สุธรรม)