[เถรี]

"พอแก่ตัวเข้า สิ่งที่ชำรุดก็แสดงออกมากขึ้น ๆ บางคนพูดอยู่ตรงหน้า ถ้าระดับเสียงไม่ได้ อาตมาจะไม่ได้ยินเลย เพราะฉะนั้น..เวลาคนหูไม่ดีพูดกับเรา จะรู้สึกเหมือนกับว่าเขาตะโกนใส่ เหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะว่า ตัวเขาไม่ได้ยินเสียงตัวเอง ก็ต้องพูดในระดับที่ตัวเองได้ยิน จึงกลายเป็นตะโกนใส่คนอื่นก็มี

พวกเรามีหน้าที่ก็คือดูแลรักษาร่างกายให้ดี ถึงเวลากรรมมาสนอง จะได้ไม่ทรุดโทรมมากนัก ยังมีแรงพอที่สู้กับโรคได้บ้าง แต่ว่าต้องมีสติรู้ตัวอยู่เสมอว่า ธรรมดาของร่างกายเป็นเช่นนี้ มีความเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นธรรมดา และท้ายสุดมีความตายเป็นธรรมดา เร่งรักษาศีล เจริญภาวนาให้ได้มากที่สุด ถึงเวลาระยะทางที่เราจะต้องเดินในวัฏสงสารจะได้เหลือให้สั้นที่สุด ไม่ใช่อะไร ๆ ก็รอแต่ครูบาอาจารย์มาคอยชักคอยนำ"