[เถรี]

"ลองไปถามพระที่วัดดู ตอนเย็น ๆ ถึงเวลาทำวัตรเสร็จเขาถวายน้ำปานะ พระอาจารย์ก็นั่งมอง ลูกศิษย์ฉันเสร็จ ก็ “อะระหัง สัมมาฯ” กลับกุฏิ กลับกุฏิไปก็ไม่มีอะไรอีก มีแต่น้ำร้อนอยู่กาหนึ่ง ใครเอาข้าวของอะไรมาให้ ถ้าเป็นของกินก็เวรกรรมแล้ว อยู่ตรงนั้นจนเน่าไปเลย เพราะว่าอาตมาเป็นคนประเภทที่ ถ้าไม่ได้หามาเองจะไม่จำว่ามี ก็กองอยู่ตรงนั้นแหละ ราขึ้นบ้าง เน่าบ้าง เสียบ้าง ถ้าแม่ชีไม่ขนไปเข้าโรงครัวเสียก่อนก็เจ๊งอยู่ตรงนั้นแหละ

แค่ตั้งใจว่าเราจะไม่เอา กำลังใจขนาดนี้แล้ว แต่ละคนปฏิบัติธรรมเพื่อความหลุดพ้นแล้ว กำลังใจขนาดนี้แค่ทิ้งน้ำหวาน ทิ้งของหวาน ไม่ใช่เรื่องยาก กินอย่างอื่นเข้าไปให้ร่างกายทำงานเองบ้าง เพราะว่าร่างกายผลิตน้ำตาลจากคาร์โบไฮเดรตได้ ก็คือได้น้ำตาลจากอาหารที่เรากินเข้าไป ไม่ใช่เราสอนให้ร่างกายขี้เกียจ กินของหวานเข้าไปจนเกิน ถึงเวลาร่างกายขจัดออกไม่ได้ ก็กลายเป็นเบาหวาน"