[ทิดตู่]

ข้อความดั้งเดิมโดยคุณ เถรี

ตอนหลังพอพระสังฆรักขิตได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้าก็บรรลุเป็นพระโสดาบันค่ะ

ธรรมบทนั้นท่านว่า

ลำดับนั้น พระศาสดาตรัสกะเธอว่า “มาเถิดภิกษุ เธออย่าคิดไปเลย, ธรรมดาจิตนี่มีหน้าที่รับอารมณ์ แม้มีอยู่ในที่ไกล, ควรที่ภิกษุจักพยายามเพื่อประโยชน์แก่การพ้นจากเครื่องผูก คือราคะ โทสะ โมหะ”
ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถานี้ว่า

ทูรงฺคมํ เอกจรํ อสรีรํ คุหาสยํ
เย จิตฺตํ สญฺญเมสฺสนฺติ โมกฺขนฺติ มารพนฺธนา.

ชนเหล่าใด จักสำรวมจิต อันไปในที่ไกล เที่ยวไป

ดวงเดียว ไม่มีสรีระ มีถ้ำเป็นที่อาศัย ชนเหล่านั้น

จะพ้นจากเครื่องผูกแห่งมาร.

อรรถกถา ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท จิตตวรรคที่ ๓