พระอาจารย์กล่าวว่า "คุณกอบชัยถวายตำราหลวงปู่รุ่ง วัดหนองสีนวล เป็นพับสา ที่เขาเรียกว่าสมุดไทย สมัยก่อนครูบาอาจารย์เวลาศึกษาอะไรมา ก็ต้องจารจารึกเอาไว้กันลืม ต้องบอกว่าปฏิบัติตามหลักหัวใจนักปราชญ์ ที่บาลีท่านบอกว่า สุ จิ ปุ ลิ วินิมุตโต กถัง โส ปัณฑิโต ภะเว บุคคลจะเข้าถึงความเป็นบัณฑิตคือผู้รู้ได้ ต้องประกอบไปด้วยสุจิปุลิ
สุ คือ สุตะ ฟัง ตั้งใจศึกษา จิ คือ จิตตะ กำลังใจจดจ่ออยู่กับเนื้อหาเหล่านั้น ปุ คือ ปุจฉา ถ้าสงสัยต้องถามจนกระทั่งหมดความข้องใจ ลิ คือ ลิขิต เขียนเอาไว้เพื่อกันลืม
ความจริงคนโบราณสภาพจิตสงบกว่าพวกเรา ทำให้จดจำอะไรง่าย ท่านถึงใช้คำว่า “จำไว้ดีกว่าจด” แต่พอรุ่นหลังมาสภาพจิตเริ่มวุ่นวาย จำอะไรยาก กลายเป็นว่า “จดไว้ดีกว่าจำ” เลยกลายเป็นว่า “จำไว้ดีกว่าจด ถ้าจำได้ไม่หมด จดไว้ดีกว่าจำ”
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 15-01-2018 เมื่อ 02:52
|