[เถรี]

พระสังขรักขิตเมื่อได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้า ก็เกิดความเลื่อมใสจึงขออุปสมบท เมื่ออุปสมบทไปได้ไม่กี่วันก็บรรลุเป็นพระอรหันต์

ทีนี้หลานชายของพระสังฆรักขิตได้มาบวชในสำนักของพระสังฆรักขิต (หลานชายของพระสังฆรักขิตนี้ ก็ชื่อ "สังฆรักขิต" เหมือนกัน) ก็กลายเป็นว่าลุงกับหลานชื่อเดียวกัน วันหนึ่งพระสังฆรักขิตผู้เป็นหลานได้ผ้าอาบน้ำฝนมา ตั้งใจจะนำไปถวายหลวงลุง ก็ไปดักรอ อ้อนวอนขอให้หลวงลุงรับไว้ แต่ปรากฏว่าหลวงลุงปฏิเสธ บอกว่าผ้าสำหรับใช้ของท่านมีพอแล้ว ขอให้พระสังฆรักขิตเอาไว้ใช้เองเถอะ พระสังฆรักขิตอ้อนวอนถึงสามครั้ง หลวงลุงก็ไม่รับ พระหลานชายก็เลยน้อยใจ คิดว่าลุงรังเกียจ คิดจะสึกไปเป็นฆราวาส

พระสังฆรักขิต ก็คิดต่อไปอีกว่า เมื่อเราสึกแล้ว เราจะเอาผ้าอาบน้ำฝนนี้ไปขาย พอขายได้เงินมาก็จะซื้อแพะมาตัวหนึ่ง เมื่อแม่แพะออกลูกแล้วเราจะขายลูกแพะ แล้วนำเงินนั้นมาทำเป็นต้นทุน เมื่อรวบรวมเงินได้มากก็จะหาหญิงคนหนึ่งมาเป็นเมีย เมื่อมีลูกด้วยกัน จะพาลูกนั่งเกวียนมาหาหลวงลุง เราจะอุ้มลูกแต่แม่เขาบอกให้เราขับเกวียน ส่วนเขาจะอุ้มเอง ด้วยความเผลอ ลูกหล่นไปอยู่ที่ทางเกวียน ล้อเกวียนจะทับลูก เราโกรธเมียจึงจับเอาด้ามปฏักตีหัวมัน...!

ถึงตอนนี้ พระสังฆรักขิตลืมไปว่าตนเองกำลังจินตนาการอยู่ จึงเอาพัดนั้นตีหัวหลวงลุง หลวงลุงพูดว่า "สังฆรักขิตเธอจะตีเมียไม่ใช่หรือ ? ทำไมมาตีลุงเสียล่ะ ?" พระสังฆรักขิตจึงรู้ตัวว่าตีผิด เมื่อครู่นี้จินตนาการจนเพลินไป

แต่พระสังฆรักขิตก็คิดอีกว่า "ตายจริง..! หลวงลุงรู้เรื่องที่เราคิดด้วย เราจะอยู่เป็นพระได้อย่างไรต่อไป ? เราจะสึกล่ะ" แล้วก็วางพัดใบตาล วิ่งหนีไป ตอนหลังพอพระสังฆรักขิตได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้าก็บรรลุเป็นพระโสดาบัน

เรื่องนี้ สอนให้ระวังว่า "จินตนาการเตลิด กิเลสจะเกิดตามมา"


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ ณ บ้านอนุสาวรีย์
เดือนมีนาคม ๒๕๕๒