[สายท่าขนุน]

หลวงปู่ยังได้เดินทางไป ๆ มา ๆ ระหว่างเชียงใหม่กับทางภาคอีสานอีกหลายครั้ง
เนื่องจากโยมมารดาถึงแก่กรรมและดูแลการสร้างวัด
จนกระทั่งวันที่ ๕ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๐๒ ท่านได้รับสมณศักดิ์ “พระครูสันติวรญาน”
ขณะอยู่ที่วัดสันติธรรม นำความปลาบปลื้มยินดีแก่บรรดาศิษยานุศิษย์โดยทั่วกัน

ปี พ.ศ. ๒๕๐๓ ได้มีพระลูกศิษย์ของท่านไปพบถ้ำปากเปียง
ซึ่งอยู่ ตำบลบ้านถ้ำ อำเภอเชียงดาว จังหวัดเชียงใหม่
เป็นที่สงบ สงัด ร่มรื่น และมีน้ำอุดมสมบูรณ์
หลวงปู่ท่านได้เดินทางมาสำรวจและเข้าปฏิบัติธรรมหลายครั้ง แต่ยังไม่ถูกใจ
ท่านอยากได้ถ้ำที่กว้างและอยู่สูงสักหน่อย กิเลสจะได้เข้าหายาก

ลุงติ๊บ คนบ้านถ้ำเป็นผู้พบถ้ำผาปล่อง แกเล่าว่า
“ผมขึ้นมาตัดไม้จึงได้มาเจอถ้ำ มีแต่เถาวัลย์ปกคลุมรุงรังไปหมด
ข้างในถ้ำมีแต่ขี้เลียงผา เหม็นอับแล้วก็ชื้นมาก
พอเห็นถ้ำท่านก็ชอบใจมาก ตกลงพักในถ้ำคืนนั้นเลย”

ปัจจุบันนี้ สะดวกสบายมาก สมัยก่อนหลวงปู่พร้อมด้วยศิษย์ผู้บุกเบิก
ท่านนอนกลางดินกินกลางทราย แถมดมขี้เลียงผามานักต่อนัก
หลวงปู่เล่าว่า “ตอนมาใหม่ ๆ ได้เจอครกหินอันหนึ่งกับสากสองอัน แสดงว่า
คนสมัยก่อนที่อยู่ถ้ำปล่อง เวลาเจ็บไข้ได้ป่วยตำรากไม้ใบไม้กินเป็นยา
แต่ตอนตายครกหินมันหนัก เอาไปด้วยบ่ได้”