พระอาจารย์เล่าว่า "ก่อนลงมากรุงเทพฯ อาทิตย์หนึ่ง ไปงานทำบุญบ้านของโยมที่ข้างห้องสมุดเฉลิมราชกุมารี ทองผาภูมิ เขาบอกทำบุญขึ้นบ้านใหม่ เดินเข้าไปเห็นบ้านมีรอยเจิมแล้ว ไหนบอกว่าขึ้นบ้านใหม่ ? พอเปิดประตูเข้าไปข้างใน อ้าว...หลวงพี่เสริฐ (พระครูสิทธิกิจจานุวัตร เจ้าอาวาสวัดทุ่งลาดหญ้า) ลูกศิษย์หลวงพ่อลำไย ท่านเป็นรุ่นพี่
ตอนฉันเพลก็นั่งคุยกัน "ตกลงว่าพี่เป็นเจ้าคณะตำบลแล้วใช่ไหม ?" ท่านบอกว่าใช่ "สรุปว่าพี่เป็นพระอุปัชฌาย์ก่อนผม ส่วนผมเป็นเจ้าคณะตำบลก่อนพี่" สลับกัน จริง ๆ แล้วหลวงพี่เสริฐอาวุโสมาก ๔๐ พรรษาแล้ว ทำไมไม่ค่อยขยับสักที ตอนนี้ยังเป็นเจ้าอาวาสอยู่เลย
ท่านก็ถามกลับว่า แล้วหลวงพ่อเล็กทำไมถึงเป็นช้าเหมือนกัน "ผมไม่ขอครับ" ก็แบบเดียวกัน ต่างคนต่างไม่ขอ รอจนผู้บังคับบัญชาทนรำคาญไม่ไหว ท่านก็ขอให้เอง พวกเราถือคติว่าถ้าให้ไปดิ้นรนขอก็ไม่เอา แต่ถ้าท่านให้เองก็เต็มใจรับไว้ เลยกลายเป็นไปช้าทั้งคู่ คนอื่นที่ดิ้นรนไขว่คว้าเขาแซงหน้าไปหมดแล้ว"
__________________
........................
เกิดมาทั้งที เอาดีให้ได้ ตายไปทั้งที ฝากดีเอาไว้ อยู่ให้เขาเกรงใจ ไปให้เขาคิดถึง
จะเช มัตตา สุขังธีโร ปัญญาชน พึงสละสุขส่วนตน เพื่อสุขยิ่งใหญ่ของส่วนรวม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 20-01-2017 เมื่อ 03:41
|