01-12-2015, 16:57
|
|
ผู้ตรวจการณ์เว็บวัดท่าขนุน - ยืนยันตัวตนแล้ว
|
|
วันที่สมัคร: Jun 2009
ข้อความ: 4,928
ได้ให้อนุโมทนา: 275,123
ได้รับอนุโมทนา 847,653 ครั้ง ใน 13,006 โพสต์
|
|
นายบึ้กแกจ้ำตามควายอย่างเดียว ไม่สนใจลูกทัวร์เลย
ท่ามกลางการจราจรที่หนาแน่นจนแทบไม่มีช่องว่าง พลขับของเรานำรถเคลื่อนตัวไปช้า ๆ จนมาตีวงเลี้ยวที่ถนนแคบ ๆ สายหนึ่ง อาตมาคิดว่าเขาจะตรงไป ที่ไหนได้..กลับเลี้ยวเข้าไปในลานที่มีป้ายเขียนบอกว่า "Tourist Bus Parking" คุณโอเล่บอกกับทุกคนว่า "รถไปต่อไม่ได้แล้วค่ะ ต้องลงเดินกันแล้วนะคะ จากที่นี่ไปยังปาทานดูบาร์สแควร์เดินสัก ๒๐ นาทีเองค่ะ" อาตมากรอกน้ำลงท้องไปครึ่งขวด หยิบกระเป๋าโน้ตบุ๊ก (๒) มาสะพาย หนักเหมือนกันเว้ย..เดินยี่สิบนาทีนี่น่าจะประมาณสองกิโลเมตร เจ้าแม่หลักเมืองยื่นหน้ามายิ้มหวานให้ "ไม่ต้องเอาไปก็ได้เจ้าค่ะ ดิฉันจะช่วยดูแลให้" ...
แน่ใจได้เลยว่าตราบใดที่ยังไม่ทอดกฐิน คุณเธอไม่ยอมให้เงินทำบุญหายแน่ เพราะบุญของเธอก็จะหายไปด้วย อาตมาจึงหยิบมาเฉพาะกล้องถ่ายรูปกับสมุดบันทึก ทิ้งเงินสี่ล้านกว่าบาททั้งเงินสดและดราฟท์เอาไว้พร้อมกับโน้ตบุ๊ก (๒) เดินลงรถไปแบบสบายใจเฉิบ "เฮ้ย..นายชีวันลืมลูกทัวร์หรือเปล่าวะ ?" คุณโอเล่โวยขึ้นมาเมื่อเห็นเสื้อกั๊กสีฟ้าข้ามถนนหน้าลานจอดรถไปแล้ว ขณะที่พวกเรายังลงจากรถมาไม่ถึงครึ่ง อาตมารีบจ้ำตามไปโดยมีตากล้องเอ๋กับยายจี๋พยายามก้าวยาว ๆ นำหน้าเพื่อถ่ายรูปให้ทัน...
ถนนแคบ ๆ มีมอเตอร์ไซค์ขาดน้ำมันจอดทิ้งเรียงราย ถ้าไม่ถึงหนึ่งพันคันก็ต้อง ๙๙๙ คัน ที่วิ่งสวนมายังมากจนแน่นไปหมด ผู้คนก็เดินทั้งสวนมาและตามกันไปมากมาย เสียงแตรรถ เสียงผู้คนดังสับสนชวนเวียนหัว อาตมาหยุดถ่ายภาพเป็นระยะ พวกเราหลายคนเห็นร้านจำหน่ายสินค้าที่น่าสนใจ แต่ไม่มีโอกาสหยุดดู เพราะนายชีวันจ้ำตามควายพรวด ๆ ไปข้างหน้าอย่างเดียว จนกระทั่งมาเจอภาพคุ้นตาก็คือมุมหนึ่งของพระราชวังปาทาน ที่ยังมีนั่งร้านที่ติดตั้งเพื่อซ่อมแซมความเสียหายจากแผ่นดินไหวตั้งอยู่ น้องเล็กร้องว่า "ถึงแล้ว" เมื่อเดินมาถึงนายชีวันกลับพาเดินเลี้ยวไปในซอยขวามือ "จะพาไปไหนวะ ?"
|