[เถรี]

สมัยอาตมายังเด็กอยู่ ไม่รู้จักว่าพระนิพพานคืออะไร สมัยนั้นผู้ใหญ่เขาจะสอนให้อธิษฐานทุกครั้งที่ทำบุญว่า “ขอให้เกิดมาสวย ๆ ขอให้เกิดมารวย ๆ ขอให้ได้พบพระศรีอาริย์” ทุกบ้านทุกครอบครัวจะเป็นอย่างนี้หมด นี่แสดงว่าอาตมาตุนบุญในยุคพระศรีอาริย์ไว้มาก ถ้าเผลอหลุดไปเมื่อไรก็ได้ไปในยุคนั้นเลย

มารู้จักพระนิพพานก็เมื่อปี ๒๕๑๘ เรียนอยู่ชั้น มศ.๓ โยมพ่อตาย พี่ชายเอาหนังสือคู่มือปฏิบัติกรรมฐานเล่มแรกของวัดท่าซุงมาให้ ฉบับพิมพ์ครั้งที่ ๑ เลย บอกว่า “ลองอ่านดู ถ้าทำได้ก็ทำ จะได้ไม่ต้องเสียใจ” ความจริงพ่อตายนี้อาตมาดีใจอย่าบอกใครเลย ดันไปคิดว่าจะเสียใจ ก็คือกำลังเป็นวัยรุ่น กำลังกินกำลังนอนอยู่ แต่โยมพ่อป่วย เรียกทั้งคืน เพราะว่านอนนิ่ง ๆ ประมาณ ๕-๖ นาที ท่านก็จะแข็งไปทั้งตัว ต้องเรียกให้นวดเพื่อให้คลาย ไม่อย่างนั้นท่านจะปวดทรมานมาก ในเมื่อเด็กกำลังกินกำลังนอนโดนเรียกทั้งคืนก็ตกนรกชัด ๆ ฉะนั้น..โยมพ่อตายแทนที่อาตมาจะร้องไห้เสียใจกลับดีใจว่าท่านไปเสียที จะได้ไม่ต้องทรมานทั้งท่านและเรา

พออ่านตำราของหลวงพ่อวัดท่าซุงแล้วทึ่งมาก ว่าทำไมพระองค์นี้เขียนหนังสืออ่านได้ง่ายอย่างนี้ อาตมาคลุกคลีตีโมงมากับหลวงปู่หลวงพ่อสายวัดป่า ซึ่งท่านไม่ได้สอนอะไรแบบนี้ ท่านสอนแบบให้ไปหากินเอาเอง เหมือนอย่างกับปลูกต้นไม้เสร็จแล้วก็ชี้ว่าน้ำอยู่ในห้วยนะ ไปหากินเอง น่าจะมีต้นไม้รอดเหมือนกัน ท่านจะบอกแค่ว่า “ไปทำเอา ไปภาวนาเอา ติดขัดอะไรแล้วค่อยมาถาม”

เมื่อมาอ่านตำราหลวงพ่อวัดท่าซุงเห็นว่าง่าย อาตมาก็ลุยกระจาย ตอนนั้นทั้งที่บ้านและที่โรงเรียนเขาสรุปคำเดียวว่าอาตมา “บ้า” ถึงได้ยืนยันกับพวกท่านทั้งหลายว่า ถ้าใครปฏิบัติธรรมแล้วยังไม่โดนคนว่าบ้า ยังเอาดีไม่ได้หรอก ต้องให้เขาว่าบ้าเสียก่อน