[สุธรรม]

ไอ้บ้านโหลหลังเท่าแมวดิ้นตายนี่แหละ..หลังละสามสิบกว่าล้านบาท..!

"หลวงน้า..วรรณเองค่ะ" นอนภาวนาเพลิน ๆ ก็โดนปลุก ยายวรรณมากับน้องมิงค์ (กุลนภา ภูมิธเนศ) ลูกสาวคุณณรงค์ ทั้งสองคนกลัวว่ามาทั้งทีจะไม่คุ้มค่าเครื่องบิน จึงมาเกลี้ยกล่อมให้อาตมาไปเที่ยว "ตวลสะแลง" พิพิธภัณฑ์ผลงานโหดยุคเขมรแดงครองเมือง ซึ่งอาตมาไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลยนอกจากความน่าหดหู่ใจ แต่ยายวรรณพยายามจะให้ไปให้ได้ ในที่สุดก็ยอมสารภาพว่า อยากให้อาตมาไปดูอดีตชาติของตัวเอง ที่เกิดเป็นนักศึกษาเขมรแล้วถูกทรมานจนตายที่นั่น "น่า..หลวงน้าไปนะ..นะ..นะ เพื่อน ๆ ของวรรณที่ยังไม่ไปเกิดจะได้รับบุญจากหลวงน้าบ้าง เดี๋ยววรรณกับมิงค์จะเป็นไกด์ให้เอง" อาตมาถอนใจเฮือก..ไปก็ไปวะ..!

สองคนวิ่งโครมครามลงไปข้างล่าง เพื่อรายงานพี่วิไล ว่าหลวงน้า "อยากไป" ดูพิพิธภัณฑ์ตวลสะแลง ทั้งสองคนอาสาพาไปเอง ปรากฏว่าโดนเบรกหัวทิ่ม "ไม่ได้โว้ย แกอยากไปก็พาไปตอนบ่าย เดี๋ยวฉันจะพาหลวงน้าของแกไปดูคอนโดฯ ก่อน" สรุปว่ายายวรรณทำงานไป พี่วิไลกับน้องมิงค์พาอาตมาและคณะไปดูคอนโดมีเนียมที่ซื้อเอาไว้ โดยมีคุณณรงค์เป็นพลขับ ฝ่ารถติดออกไปตามถนนเลียบแม่น้ำโขง มุดผ่านหมู่บ้านจัดสรรหลายแห่ง ได้ยินพี่วิไลบอกราคาแล้วคอย่น ไอ้บ้านหน้าตาเหมือน ๆ กันพร้อมพื้นที่เท่าแมวดิ้นตายหลังละ ๑ ล้านดอลลาร์ ตูจะเป็นลม..!

แม้ว่าอาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย และยารักษาโรค จะเป็นปัจจัยสำคัญในการดำรงชีวิต แต่บ้านเล็ก ๆ หลังละสามสิบกว่าล้านบาทนี่ก็ "แพงเว่อร์" จนเกินไป รู้สึกว่าทั้งเขมรทั้งไทยจะถูกบริษัทผลิตบ้านจัดสรรขูดเลือดขูดเนื้อด้วยกันทั้งนั้น คุณณรงค์พารถมาถึงคอนโดมีเนียมแห่งหนึ่ง ที่การก่อสร้างยังไม่เรียบร้อย มีเครื่องมือเครื่องไม้เกะกะอยู่หลายที่ จอดรถแล้วถามยามที่ดูแลอยู่ ปรากฏว่าห้องที่จองไว้อยู่อีกอาคารหนึ่ง ต้องขับรถอ้อมไปจอดด้านนั้น แล้วเดินเข้าไปกัน...