[สุธรรม]

ดูจากท่านั่งแล้วป้ามอยท่าจะ "เซ็ง" กว่าอีก

ส่งพี่วิไลขึ้นรถสามล้อตุ๊ก ๆ ไปแล้ว อาตมาก็เดินเข้าไปในร้านถ่ายรูป ซึ่งแทนที่แม่ป๋อมจะให้นายลอนเป็นคนสั่ง กลับส่งภาษาอังกฤษบอกพนักงานในร้านว่ามีความประสงค์อย่างไร เมื่อประกาศตัวเป็นนักท่องเที่ยวอย่างชัดเจน ก็เลยเจอราคารูปขนาด ๒ นิ้วครึ่งฉากขาวถ่ายด่วน ๔ รูป ๒ ดอลลาร์ พอลูกปุ๊กบอกว่าขอถ่ายรูปด้วยก็เป็นเรื่อง น้องเล็กถามขึ้นมาทันทีว่าจะถ่ายไปทำอะไร ? เมื่อรู้ว่าเอาไว้ทำวีซ่าไปเมืองจีนก็จะถ่ายรูปบ้าง โดยไม่ได้ดูว่าคุณแม่กำลังทำหน้าเหมือนคนใบ้อมบอระเพ็ด อาตมาก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ตัวเองไม่ใช่เจ้าภาพจะไปตัดสินใจแทนได้อย่างไร บอกว่าราคาแพงหรือเจ้าภาพไม่มีที่ให้นอนอะไรไปอีกฝ่ายก็ไม่ฟังแล้ว คิดแต่ว่าถูกทิ้งโดยอาตมาหนีไปเที่ยวฝ่ายเดียว ท้ายสุดก็นั่งหน้าหงิกเป็นมะเหงกไปเลย...

เด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งมาตามอาตมากับลูกปุ๊กขึ้นไปถ่ายรูปบนชั้นสอง แม่ป๋อมตามขึ้นไปด้วย ทิ้งน้องเล็กให้นั่งบูดอยู่กับพี่มุกดาและป้ามอยที่นั่งปลงอนิจจังเป็นเพื่อน ขึ้นบันไดแคบ ๆ ไปถึงข้างบนแล้ว รู้สึกว่าร้านนี้ "ซำเหมา" เหลือเกิน ห้องถ่ายรูปเป็นกระดานอัดที่ตีแปะไว้แบบขอไปที ฉากสีขาวก็เป็นสีกระดำกระด่างพิกล ซ้ำช่างถ่ายรูปก็คือเจ้าหนุ่มที่พาขึ้นมานั่นแหละ ใช้คำว่า "นาย" นำหน้าหรือยังก็ไม่รู้ ? เจ้านั่นจัดไฟ เลื่อนฉาก ตั้งกล้องได้ที่แล้ว ก็ชี้ให้อาตมาเดินเข้าไปยืนที่หน้าฉาก มุดไปหลังกล้อง ทำมือทำไม้ให้อาตมาขยับซ้ายขวา จนได้ที่แล้วก็กดชัตเตอร์เลยโดยไม่ให้สัญญาณ ดูท่าว่าภาพคงจะออกมาเป็นธรรมชาติมาก ลูกปุ๊กเข้าไปยืนเป็นคนต่อไป ไม่ถึงนาทีก็เรียบร้อย เจ้าหนุ่มก็พาทั้งสองคนลงมาจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์...

พออาตมาควักดอลลาร์ออกมาจ่าย นายลอนก็คว้าหมับไปจากมือ แล้วควักเงินเรียลของตนเองมาจ่ายแทน บอกว่า "เงินดอลลาร์ เงินบาทและเงินเรียล จ่ายคนละราคากัน ถ้าเป็นดอลลาร์จะได้ราคาถูกที่สุด ที่ไหน ๆ ก็เป็นแบบนี้ ผมจึงต้องเก็บดอลลาร์เอาไว้ก่อน" ลูกปุ๊กทำท่าจะควักเงินมาคืนให้ อาตมาบอกว่ากลับถึงบ้านแล้วค่อยมาจ่าย พอรับรูปมาแล้วอาตมาก็ถอนใจเฮือก เป็นรูปที่ "หล่อที่สุด" เท่าที่เคยถ่ายมาเลย นายลอนพารถออกเมื่อพวกเราขึ้นกันเรียบร้อยแล้ว ขากลับไปได้เร็วกว่าขามาหน่อยหนึ่ง ถึงบ้านแล้วอาตมาขึ้นไปพักข้างบนเลย...