[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "ตามประวัติของท่านอาจารย์สิงห์ทอง ท่านภาวนาแล้วเหนื่อย ท่านก็เลยไม่เดินจงกรม แล้วก็มีหนูมาเดินให้ดู หนูเดินสี่ขาไปสุดทาง แล้วก็ยืนสองขากอดอกแบบตั้งสมาธิ แล้วก็ลดลงเดินสี่ขากลับมาสุดทาง แล้วก็ยืนกอดอกตั้งสมาธิ เป็นพระอาจารย์ใหญ่ยังโดนหนูสอนขนาดนั้น

แต่ถ้าไปดูประวัติพระอนุรุทธเถระ ท่านปฏิบัติโดยไม่นอนเลย ถือเนสัชชิกอยู่ ๕๕ พรรษา ท่านบอกว่า ๒๕ พรรษาแรกไม่นอนเลยแม้แต่นิดเดียว พอ ๓๐ พรรษาหลังใช้นั่งหลับเวลาปัจฉิมยาม ก็คือยามสุดท้ายก่อนสว่าง ต้องคิดนะ ๕๕ ปีไม่ยอมให้หลังแตะพื้น ตอนนั้นท่านเป็นพระอรหันต์แล้วนะ แต่ช่วงแรกยังไม่ได้เป็น พระอนุรุทธเป็นช้ามาก อย่างพระสารีบุตรว่าช้าก็ ๑๕ วัน แต่พระอนุรุทธติดอยู่หลายปี เพราะว่าท่านตรึกในมหาปุริสวิตกไม่ขาด มัวแต่ห่วงอยู่

พอพระพุทธเจ้ามาตรัสข้อสุดท้ายว่า พระธรรมวินัยนี้เป็นของผู้ที่ยินดีในธรรมอันไม่เนิ่นช้า ก็คือละเสียซึ่งธรรมอันเนิ่นช้า ได้แก่ ตัณหา มานะ และทิฏฐิ ตรองตกถึงได้บรรลุ ท่านได้ทิพจักขุญาณตั้งแต่แรก ๆ แล้วทิพจักขุญาณของท่านก็เกิดปัญหา บอกว่าบางทีกำหนดก็เห็นภาพ บางทีกำหนดก็เห็นแต่แสง ก็ต้องไปถามพระสารีบุตร พระสารีบุตรก็บอกให้ว่า ถ้าเราตั้งใจกำหนดถึงแสง ภาพก็จะหายไป ถ้าตั้งใจกำหนดภาพ แสงก็จะหายไป เพราะฉะนั้น..ต้องเลือกเอาอย่างเดียว แล้วท่านก็เพลิดเพลินกับการดูอุปนิสัยสัตว์โลก ก็เลยไม่บรรลุสักที ติดอยู่หลายปี"