[เถรี]

"ปรากฏว่าครั้งนั้นพระใหม่ของพรรษานั้นที่เป็นเวรคือพระครูเปรื่อง ตานี่เก่งมากเลย บวชปุ๊บเป็นพระครูเลย เพราะว่าเป็นครูอยู่วิทยาลัยครูนครสวรรค์ ในเมื่อตัวเองเป็นครู บวชปุ๊บก็เป็นพระครูเลย พวกเราก็เรียกพระครูเปรื่อง ท่านชื่อนายเปรื่อง รอดเทศ พอได้คิวที่จะตีกลอง ก่อนเพล ๑๐ - ๑๕ นาที พนักงานตีกลองก็ต้องปีนขึ้นไปบนหอกลอง ซึ่งอยู่ข้างห้องยามนั่นแหละ พออาตมาเห็นพระครูเปรื่องเดินมาก็ถาม “เฮ้ย..ตีกลองเพลเป็นหรือเปล่า ? ถ้าไม่เป็นก็บอกนะ เดี๋ยวหลวงพี่จะตีให้”

พระครูเปรื่องบอกว่า “โอ๊ย..สบายมากครับ ผมตีออกจะบ่อยไป” แล้วแกก็ปีนขึ้นไป คราวนี้นาฬิกาที่วัดท่าซุงดังทุก ๆ ๑๕ นาที พอ ๑๕ นาทีจะดังครั้งหนึ่ง ๓๐ นาทีดัง ๒ ครั้ง ๔๕ นาทีดัง ๓ ครั้ง พอ ๖๐ นาทีดัง ๔ ครั้งพร้อมกับตี พอนาฬิกาดังครั้งที่ ๔ เสียงกลองต้องดังพร้อมกับเสียงบอกเวลา พอดังครั้งที่ ๔ ปุ๊บพระครูเปรื่องก็รัวกลองเลย เป็นจังหวะเชิดสิงโตไม่ใช่กลองเพล..! อาตมาได้ยินนี่คอหดเลย ซวยทั้งมึงทั้งกูแล้วงานนี้ จริง ๆ ด้วย ได้ยินเสียงหลวงพ่อเปิดประตูแอ๊ด ออกมาด่าลั่นเลย “โคตรแม่มึงไม่เคยฟังคนอื่นเขาตีหรือยังไง...!”

แต่อาตมาสิงง หลวงพ่อท่านอยู่ในห้องอัดเสียงซึ่งอยู่ในตึกอินทราพงษ์ ก็แปลว่าประตูห้องอัดเสียง ๑ บาน แล้วเดินมาประตูตึกอินทราพงษ์อีก ๑ บาน แล้วตึกอินทราพงษ์เชื่อมต่อกับตึกนนทา อนันตวงษ์ก็มีประตูแล้วก็บันไดอีก ๓ ขั้นด้วย หลังจากนั้นมาก็ต้องออกประตูตรงหน้าอาตมาอีกบานหนึ่ง ได้ยินเสียงหลวงพ่อเปิดประตูแอ๊ดเดียว อาตมาก็กะว่ากูโดนฟ้าผ่าตรงนั้นแน่เลย ที่ไหนได้..ท่านไปยืนเท้าเอวด่าอยู่ใต้หอกลอง ก็ประเภทเดียวกันนั้นแหละ พอด่าเสร็จสรรพต้องประคองท่านเข้ากุฏิ ตอนไปก็ไปได้ อย่างนั้นต้องบอกว่าไปด้วยใจจริง ๆ

คราวนี้ไปเจออีกท่านหนึ่งก็คือหลวงปู่น้อย ถ้าจำไม่ผิดท่านฉายา ชยวํโส อยู่วัดบ้านปง มรณภาพไปแล้ว ถ้ายังอยู่เล่าไม่ได้หรอก คนแถว ๆ นั้นต้องบอกว่าโชคดีมหาศาลเลย หน้าวัดอยู่คนละฝั่งกับวัดทุ่งหลวง คือวัดทุ่งหลวงของหลวงปู่ครูบาธรรมชัย เข้าไปปุ๊บเป็นวัดป่าอรัญวิเวกของหลวงพ่อเปลี่ยน เลยเข้าไปเป็นวัดบ้านปงของหลวงปู่น้อย ถัดไปอีกเป็นวัดบ้านเด่นของครูบาเทือง ใครอยู่แถวนั้นนี่ทำบุญเพลิดเพลินเจริญใจมากเลย

พอไปถึงที่วัด พระท่านเห็นหน้าท่านจำได้ก็บอกว่า “นิมนต์อาจารย์ด้านในเลยครับ หลวงปู่อยู่ข้างใน” ด้วยความคุ้นชินก็ตรงดิ่งไปที่กุฏิท่าน เปิดประตูเข้าไปไม่เจอ มีแต่เตียงเปล่า ๆ ดูไปที่ห้องน้ำเห็นประตูห้องน้ำแง้มอยู่ ก็เดินไปเรียก "หลวงปู่ครับ ๆ " เงียบ..ไม่มีคนตอบ ก็ค่อย ๆ ผลักเข้าไปดูก็เจอห้องน้ำเปล่า ๆ เอาละสิ..แล้วไหนพระที่เฝ้าหน้ากุฏิอยู่ท่านบอกว่าหลวงปู่อยู่ข้างใน ก็เลยเปิดประตูหลังออกไปที่ลานหลังกุฏิ ก็ไม่มีใคร..มีแต่รั้ว มองซ้ายมองขวาเห็นหอกลองอยู่ บันไดเกือบ ๒๐ ขั้นก็คิดว่า เออ..เดี๋ยวขึ้นไปดูข้างบน เผื่อหลวงปู่อยู่ที่ไหนมองจากข้างบนคงจะเห็นบ้าง"