[เถรี]

"เพราะฉะนั้น..สุขอื่นยิ่งไปกว่าการถอนเสียซึ่งความอาลัยนั้นไม่มี ใช้แทนกันได้ นิโรธ การเข้าถึงการดับทุกข์อย่างสิ้นเชิง สุขอื่นยิ่งไปกว่าการดับความทุกข์ทั้งปวงนั้นไม่มี เพราะฉะนั้นไวพจน์ก็คือคำที่ใช้แทนพระนิพพานได้นั้นมีเยอะ

การจะก้าวให้ถึงต้องลงทุน ลงแรง พากเพียร บากบั่น ท่านบอกว่า อาตาปี สัมปชาโน สติมา อาตาปีคือพากเพียรในการเผากิเลส ถามว่าต้องเพียรขนาดไหน ถึงเผากิเลสให้ตายได้ ? ถ้าถึงระดับนั้นก็คงต้องเผาเหล็กให้ละลาย

ความเพียรของเราพอไหม ? ประเภทฝนทั่งให้เป็นเข็ม ที่ศิษย์ขอไปเรียนวิชากับอาจารย์ทิศาปาโมกข์ อาจารย์ทิศาปาโมกข์บอกว่า เจ้ามีความพยายามจะศึกษาเท่าไร ? คนแรกบอกว่า ต่อให้อาจารย์เอาทั่งเหล็กมาให้ก็จะพยายามฝนจนกระทั่งเป็นเข็ม อาจารย์บอกอย่างนั้นมาเรียนได้ ถามลูกศิษย์คนที่สอง คนที่สองบอกว่า ถ้าอาจารย์จะใช้ตัวเขาต่างหินบด ฝนไปตั้งแต่ศีรษะไปตลอดจนปลายเท้า เขาก็ยินดี อาจารย์บอกถ้ากำลังใจอย่างนี้เรียนได้ เหมือนหินบดยา บดไปก็สึกไปเรื่อย สึกตั้งแต่หัวตลอดเท้า

สัมปะชาโน ประกอบด้วยสติสัมปชัญญะ รู้ตัวอยู่เสมอว่าเราทำอะไร เพื่ออะไร ในเมื่อเราดิ้นรนจะหนีทุกข์ ต้องรู้จักเข็ด ถ้าเป็นคนไม่รู้จักเข็ด เราจะเป็นคนแวะเวียนกลับไปหากิเลสเอง

อย่างที่บอกว่าต้องทรมานพระนิสิตท่านสักวัน การปฏิบัติที่ทำตั้งหามรุ่งหามค่ำไปหลายวัน พอเจอทีมไทยเตะบอลเข้าประตูเดียว พังหมดเลย เผลอเฮกันขึ้นมา คงไม่รู้ว่าพระอาจารย์หูไวเป็นบ้า ได้ยินทุกอย่าง เขาคิดว่าอาตมาหลับไปนานแล้ว เลยบอกท่านอาจารย์ ผอ. บุญเลิศว่า “ขอเล่นไอ้พวกนี้สักยก” “เอาเลย จะได้รู้ฤทธิ์บ้าง”

ในเมื่อจัดการได้ไม่เป็นไร เลยอ้างคำสั่ง ผอ.ว่า ให้พักแล้วพวกเราไม่พักกัน เพราะฉะนั้น..วันนี้ไม่ต้องไปไหน อยู่ในนี้ อาบแดดตอนเช้าก็ไม่ต้อง ตากอากาศตอนบ่ายก็งด นั่นเพราะว่าเขายังไม่เข็ด รู้อยู่ว่าสิ่งที่อาตมามอบให้เป็นสิ่งที่ดีที่สุด ปฏิบัติแล้วมีความสุขมาก แต่เผลอสติก็ตะกายกลับไปหากิเลสตามเดิม อยากดูบอล อาตมาอุตส่าห์ไม่ยึดเครื่องมือสื่อสาร ดันเสือกทะลึ่งเอาไอโฟนมาเปิดมุงดูกัน เพราะตามปกติถ้าตามระเบียบของมหาวิทยาลัย เขาจะยึดพวกเครื่องมือสื่อสารไว้เลย

สะติมา นอกจากมีสัมปชัญญะ ความรู้ตัวแล้ว สติต้องจดจ่อต่อเนื่องอยู่ตลอด ที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกว่า ท่านทรงฌานทุกวินาทีเลย คือถ้าทรงฌานไม่ได้ทุกวินาที แสดงว่าสติยังไม่จดจ่อต่อเนื่อง เผลอเมื่อไรก็หลุด"