[เถรี]

พระอาจารย์เล่าให้ฟังว่า "สมัยก่อนอาตมาอิจฉาหลวงปู่ทองเทศ (พระทองเทศ ฐิตสุวณฺโณ วัดท่าซุง) ตอนท่านอายุ ๙๖ - ๙๗ ปี ท่านนอนอ่านหนังสือพิมพ์อย่างมีความสุขเลย องค์ท่านก็เล็กนิดเดียว แล้วหนังสือพิมพ์ไทยรัฐสมัยนั้นขยายหน้าใหญ่ กางออกมาเป็นผ้าปูที่นอนให้ท่านได้เลย ท่านกางหนังสือพิมพ์แล้วก็นอนท้าวคางอ่านไปเรื่อย คนอายุ ๙๐ กว่าปีแต่ไม่ต้องใช้แว่น ดูหนังสือได้สบายเลย

หลวงปู่ทองเทศอายุ ๘๐ ปี ไปขอบวช เอาปัจจัย ๓,๐๐๐ บาท ไปถวายหลวงพ่อวัดท่าซุง บอกว่า "ถ้าผมตายช่วยเมตตาเผาศพให้ด้วย" หลวงพ่อก็ว่า "เออ..ไม่รู้ว่าใครจะตายก่อนกัน ?" ท้ายสุดหลวงพ่อท่านไปเสียหลายปีแล้ว หลวงปู่ทองเทศยังอยู่เลย คนอายุ ๘๐ ปีตั้งใจปลงอายุสังขารแล้ว ปรากฏว่าบวชอยู่มาจนอายุ ๑๐๐ กว่าปี

ตอนช่วง ๙๖ ปี ท่านออกบิณฑบาต แล้วลื่นหกล้มหัวเข่าแตก คนแก่กว่าแผลจะสมานก็ ๒ - ๓ เดือน อาตมาจึงบอกว่า "หลวงปู่ไม่ต้องบิณฑบาตหรอก ผมเองเป็นผู้รักษาดูแลโรงครัวอยู่ เดี๋ยวผมสั่งแม่ครัวเขาเอาอาหารไปถวายให้" หลวงปู่ท่านถึงได้ยอมหยุดบิณฑบาตตอนอายุ ๙๖ ปี แล้วท่านไปเอาลูกชาย อายุ ๗๗ ปี มาช่วยดูแลส่งปิ่นโต หิ้วปิ่นโตจากโรงครัวมากุฏิ ลูกชายก็แก่จนเดินสั่นงั่ก ๆ ถ้าถืออะไรที่เป็นน้ำ ๆ ก็หกมาเป็นทางเลย ส่วนหลวงปู่อายุ ๙๖ ปีห่างกันเกือบ ๒๐ ปี เดินได้สบาย ท้ายสุดหลวงปู่ทองเทศมรณภาพตอนอายุ ๑๐๓ ปี"