[เถรี]

ถาม : ตอนนี้ใจหนูไม่รู้สึกเหมือนเมื่อก่อนที่อยากอยู่ใกล้ท่านมาก ๆ หรืออยากเจอหน้าท่านตลอด รู้สึกเฉย ๆ เสียมากกว่า ไม่ทราบว่าจะเป็นการประมาทไปหรือเปล่า ?
ตอบ : เป็นไปได้ ๓ ทาง ทางแรกก็คือวางได้ อีกทางหนึ่งคือถูกเขาหลอก อีกส่วนหนึ่งจะชัดที่สุด คือกรรมที่ผูกกันอยู่นั้นขาดลง ฉะนั้น..เป็นไปได้ทั้ง ๓ ทาง แต่อย่าไปประมาท

ถาม : ในใจไม่อยากเอาอะไรเข้ามา ใจปฏิเสธหมด รู้สึกเฉยมาก ๆ ไม่อยากฝืน หรือไปกำหนดหรือไปเรียกสิ่งใด เพราะว่าหนักและเหนื่อยกับตัวเราเอง ซึ่งหนูไม่รู้ว่าตรงนี้เป็นส่วนของวิปัสสนาหรือสมาธิ ?
ตอบ : เป็นไปได้ทั้ง ๒ อย่าง ถ้าสมาธิทรงตัวก็ไม่อยากยุ่งกับเรื่องรัก โลภ โกรธ หลง อีกส่วนหนึ่งก็คือถ้ากำลังปัญญาเรามีพอ สติสมาธิเรามีอยู่ รู้ว่าถ้าไปยุ่งกับเรื่องนี้จะมีโทษอย่างไร แม้แต่คิดถึงก็ไม่อยากคิด

ฉะนั้นต้องระมัดระวังด้วยว่าจะไปทางไหน ที่แน่ ๆ ก็คือเป็นส่วนที่เพิ่งจะไปแตะถึง หรือว่าก้าวเข้าไปอยู่ในจุดนั้นแล้ว อารมณ์ใจจะใกล้เคียงกันมาก ถ้าเราแยกไม่ออก ที่เราเพิ่งแตะถึงนั้นก็หลุดได้ แต่ถ้าเราเหยียบมั่นคงแล้ว เราก็สามารถจะรักษาไว้ได้ ฉะนั้น..มีหน้าที่อย่างเดียวก็คือ เคยทำอย่างไรมา ก็ให้ทำอย่างนั้นต่อ

ถาม : ใจอยู่ข้างใน ไม่ส่งส่ายวอกแว่กหรือไปรับรู้ข้างนอก เพราะเรารู้เหตุและผลข้างนอกว่าไม่มีความสำคัญแล้ว ?
ตอบ : ถ้าวางจริง ๆ จะเหลือแค่ผู้รู้ตัวเดียว แต่คราวนี้ผู้รู้ตัวเดียว เขาปล่อยหมดทุกอย่างประเภทที่ว่า โลกส่วนโลก ธรรมส่วนธรรม ตรงจุดนี้ต่อให้งานที่เราทำอยู่หนักแค่ไหน ก็ไม่รู้สึกว่าเป็นภาระ
ฉะนั้น..ต้องระมัดระวังด้วยว่าโลกกับธรรมมีเพียงแค่เส้นผมบาง ๆ กั้นอยู่ ก้าวผิดก็ติดโลก ก้าวถูกก็รอดไป ตอนนี้ให้เดินต่อด้วยความระมัดระวังสุดชีวิต

ถาม : คงต้องระวังสุดชีวิตค่ะ ถ้าอารมณ์ทรงตัวจะเป็นช่วงที่มีอะไรเข้ามาขวางตลอด ?
ตอบ : ฝ่ายที่ถ่วงเขาก็พยายามจะถ่วง แต่เรามีหน้าที่ต้องก้าวข้ามไปให้ได้