บ่ายสามโมงซึ่งตรงกับบ่ายสามครึ่งของไทย (พม่าช้ากว่าไทยครึ่งชั่วโมง) โกเต็งมาแจ้งว่าพบพ่อออกสุจินต์แล้ว พ่อออกกำลังไปเจรจาขอใบผ่านกับผู้บังคับการทหารพม่า ขอให้วางใจ ไม่ว่าอย่างไรพรุ่งนี้ต้องได้เดินทางแน่นอน
บ่ายสี่โมงเศษ พ่อออกสุจินต์ก็มาถึง ชายชราร่างผอมเกร็งตัดผมเกรียน มองอาตมาแบบพินิจพิเคราะห์ คงจะเหมือนกับญาติโยมแทบทุกคนที่พบอาตมาครั้งแรก เพราะสารรูปของอาตมานั้นไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย ถ้าไม่ใช่ผลงานที่ฝากไว้จนระบือไปทั้งเมืองไทยและเมืองพม่า พ่อออกคงจะประเมินราคาอาตมาต่ำกว่านี้อีกมาก
พ่อออกแจ้งว่า ทางผู้บังคับกองพันทหารพม่าไม่ยอมเซ็นอนุญาต กลัวว่าถ้าอาตมาเป็นอะไรไปแล้วเขาต้องรับผิดชอบ ทั้งกลัวว่าอาตมาจะเป็นสายสืบจากทางการไทย ปลอมตัวไปสืบราชการลับของพม่า เจรจาต่อรองอย่างไรก็ไม่ยอมออกใบผ่านให้อย่างเด็ดขาด..!
ท่าทางของชายชราขัดอกขัดใจมาก ด้วยวัย ๖๕ ปี ที่สร้างผลงานจนเป็นที่เชื่อถือทั้งไทย กะเหรี่ยง มอญ พม่า กลับต้องมาขอร้องนายทหารที่เพิ่งย้ายมาใหม่ “ครูบาไปเถอะ...ไปรถไม่ได้ก็ไปเรือ พรุ่งนี้พ่อออกจะไปส่งถึงชองโส่ง ไปถึงก็ออกได้เลยไม่ต้องรอคิว ระหว่างทางถ้าถูกทหารตรวจค้น บอกกับมันว่าพ่อออกให้มาก็ไม่มีเรื่องแล้ว...”
__________________
ไม่ติดในสุข ไม่กังวลในทุกข์ วางเฉยในร่างกายนี้ ปล่อยวางภาระทั้งปวง ยอมรับกฎของกรรม
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 24-12-2012 เมื่อ 01:48
|