[เถรี]

เห็นเด็ก ๆ แล้วก็นึกถึงการปฏิบัติช่วงแรก ๆ ยังไม่รู้ทิศรู้ทางมั่วไปหมดอย่างนี้แหละ เสร็จแล้วพอเขาพัฒนาขึ้นมา กลายเป็นเดินได้ พูดได้ ทำอะไรได้ ความก้าวหน้าก็มีเป็นลำดับ การปฏิบัติของเราก็เหมือนกับเด็ก ๆ นี่แหละ เริ่มมาแล้วก็ค่อย ๆ โตขึ้น เพียงแต่ว่าอย่าให้ตายนิ่ง ถ้าตายนิ่งไม่มีความก้าวหน้า ก็เหมือนเด็กที่โดนดองไว้ ไม่โตสักที ต้องพัฒนาตัวเองไปเรื่อย ๆ ถึงจะใช้ได้