[เถรี]

พระอาจารย์เล่าว่า "อาตมาไปแม่ฮ่องสอนมาหลายครั้ง คราวที่สนุกที่สุดก็คือ ไปแจกของร่วมกับท่านจิตโต แถว ๆ ห้วยไก่ป่า ห้วยกองเป๊าะ เอารถวิ่งลุยน้ำไปหลายกิโลเมตรเลย วิ่งไปตามลำห้วย ที่แย่ที่สุดก็คือ เป็นรถยนต์คันแรกที่เข้าไปในรอบปี พวกเด็กกะเหรี่ยงก็เลยเดินมาคลำรถ เขาไม่เคยเห็นรถ ลูบ ๆ คลำ ๆ เล่นเอารถลายพร้อยทั้งคัน

เด็กกะเหรี่ยงตั้งใจจะมากินก๋วยเตี๋ยว ถือชามมาคนละใบ เพราะพวกเราส่งข่าวไปว่าจะเอาก๋วยเตี๋ยวไปเลี้ยงตอน ๘ โมงเช้า เขารอแล้วรออีก มาได้กินตอนเกือบ ๆ ๖ โมงเย็น เร่งเตาแก๊สกันอุตลุดกว่าน้ำจะเดือด เห็นเขากินกันอย่างมีความสุขแล้ว อาตมาคิดว่า..ชีวิตหนึ่งของเขาได้กินก๋วยเตี๋ยวเขาก็มีความสุขแล้ว อะไรจะเรียบง่ายขนาดนั้น พวกเรานี่ขึ้นเหลาไปจ่ายมื้อหนึ่งเป็นพัน ยังไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

ถึงได้บอกว่า บุคคลที่ร่ำรวยต้องเจือจานคนจน จะให้ทุกคนรวยเท่ากันก็เป็นไปไม่ได้ เพราะสร้างบุญมาไม่เสมอกัน ในเมื่อเราเจือจานคนจน คนจนก็จะเป็นพื้นฐานให้แก่เรา เวลามีอะไรเขาก็ช่วยเหลือเรากลับมา เรามีเงินเขามีแรงงาน ก็สมประโยชน์ด้วยกันทั้ง ๒ ฝ่าย แต่ถ้าจะเอาความรวยอย่างเดียว ไปไม่รอดหรอก

คุณรวยแค่ไหนคุณก็ตัดตัวเองออกจากสังคมไม่ได้ มนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม ถ้าไม่ใช่บุคคลหวังความหลุดพ้น หลีกไปอยู่คนเดียวเพื่อปฏิบัติ พวกที่เหลืออยู่ไม่ได้หรอก ขืนไปโดดเดี่ยวอย่างนั้น เดี๋ยวตัวเองก็เฉาตาย"