[เถรี]

ถาม : พุทธภูมิต้องเกิดอีกนานหรือครับ ?
ตอบ : นานจนนับไม่ถูก..ยิ่งเกิดนานยิ่งทุกข์มาก เพราะฉะนั้น..ปัญญาธิกะถือว่าท่านฉลาด รีบจบดีกว่า อาตมาเรียนจบเร็ว อาจารย์บางท่านยังบ่นเลยว่า "บ่มแก๊ส"

ถาม : พุทธภูมิต้องทุกข์หนักหรือครับ ?
ตอบ : หนักอย่างไรก็ทุกข์เท่ากับพวกเรา ไม่ได้เกินนั้นหรอก เพียงแต่ว่าเจอมากกว่าเรา ๔ เท่า ๘ เท่า ๑๖ เท่า เราเจอนานแบบนั้นก็แย่

พุทธภูมิท่านไม่กลัวความลำบากหรอก ถ้ายังกลัวนี่เป็นของปลอม ต้องฟังที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ว่า “เมื่อปรารถนาพระโพธิญาณมา ในวัฏสงสารอันยาวไกลไม่เห็นต้นเห็นปลายนี้ ขึ้นชื่อคำว่าท้อแม้แต่น้อยเดียวไม่เคยปรากฏขึ้นในดวงจิตเลย” นั่นปัญญาธิกะที่สร้างบารมีมาน้อยที่สุดนะ

ด้วยความที่เคยมีเชื้อสายพุทธภูมิเก่ามา ถ้าถามว่าเคยกลัวอะไรไหม ? หลายสิ่งที่ไม่คุ้นเคยก็ต้องยอมรับว่ามีกลัว แต่กลัวแบบสู้ ไม่มีถอย อย่างตอนที่เรียนวิชาทหารอยู่ เป็นปีแรกที่อาวุธต่อสู้อากาศยานเข้าไปสู่กองทหารราบ ซึ่งปกติไม่มี ต้องเป็นทหารอากาศเหล่านาวิกโยธินเท่านั้น พวกนายทหารช่างอาวุธไม่มีใครรู้จักเลย อาตมาเรียนเก่งที่สุดในรุ่น นายทหารช่างอาวุธประจำกองร้อยก็กวักมือ “มึงมานี่..กูอ่าน..มึงถอด” เขาเป็นคนอ่านคู่มือแล้วอาตมาถอด แถมมีการขู่ด้วย “ใส่คืนให้ได้นะมึง ไม่อย่างนั้นกูซ่อมตายห่..เลย” อาตมาก็ได้แต่นึกในใจว่า “ไม่ใช่ของพ่อของแม่กูสักหน่อย มึงยังไม่กลัวเจ๊งเลย แล้วกูจะกลัวทำไมวะ ?” ว่าแล้วก็รื้อกระจายเลย

ไม่ได้มั่นใจหรอก แต่ว่าไม่หนี...สู้ งานครั้งนั้นทำให้ตัวเองต้องลำบากไปเป็นปี พอทำได้ หน่วยอื่นเขาไม่มีใครรู้เรื่อง เขาก็ต้องส่งอาตมาไปสาธิตให้เขาดู เวรกรรมจริง ๆ เฉพาะลำกล้องอันเดียวหนัก ๓๐ ปอนด์ แล้วลองนึกดูว่าพอประกอบพร้อมขาทรายจะหนักขนาดไหน ?

หมู่ปืน ปตอ. มีแค่ ๓ คน เพื่อนคนหนึ่งชื่อเสน่ห์ ตัวสูงใหญ่ น้ำหนัก ๙๐ กว่ากิโลกรัม ส่วนอาตมาเปรียบกับเพื่อนแล้วผอมกะหร่อง น้ำหนักแค่ ๖๓.๕ กิโลกรัม ต้องแบกคนละข้าง ปืนมีขาทราย ๓ ขา แบกคนละขา คนตัวเล็กก็ต้องแบกเท่าตัวใหญ่ พอเสน่ห์แบกน้ำหนักปืนก็เทมาทางอาตมาหมด เพราะตัวเขาสูงกว่า อาตมาก็รับไปคนเดียว ของบางอย่างนี่เก่งผิดจังหวะก็แย่เหมือนกัน..เพราะเหนื่อยไปนาน"