หลวงตาเล่าเรื่องในบ้านใหญ่ (ตอนที่ ๗)
 

เมื่อสองวันก่อน... ก่อนเขียนต้นฉบับ "เรื่องในบ้านใหญ่" นี้ มีพระมาหา มาเยี่ยม ๓ องค์ องค์หนุ่มสุดนั้น รู้จักกันหลายปีแต่ไม่เคยถามชื่อ เรียกขานมาตลอดว่า "คุณมายังไงล่ะ" อีกองค์อ้วน ๆ เพิ่งเคยเห็นหน้า.. ส่วนองค์สุดท้ายนั้น.. พอท่านกราบครั้งแรก.. เห็นศีรษะด้านหลังก็จำได้! แม้เวลาจะผ่านไปไม่ได้พบกันนาน ๒๗ ปีก็ยังไม่เคยลืม.. ท่านชื่อ "หลวงพี่อรัญ" เห็นท่านแล้วก็เลยนึกถึงเรื่องราวในอดีตของวัดท่าซุง... บ้านใหญ่ของหลวงตาผู้เขียน เสมือนว่าเรื่องราวนั้นเพิ่งผ่านมาเมื่อไม่กี่วันมานี้

ลูกหลานเอย... หลวงตาบวชตอนอายุ ๔๐ ปี เมื่อ พ.ศ. ๒๕๒๕ ก่อนบวชก็ได้หลวงพี่อรัญ ซึ่งตอนนั้นเรียกท่านสั้น ๆ ว่า "หลวงพี่รัญ" ตอนนี้ก็ขอเรียกชื่อที่คุ้นเคยนั้น ได้หลวงพี่รัญนี้แหละคอยแนะนำกำกับ.. ท่านเป็นพระที่ควบคุมบัญชี คุมการเงิน การก่อสร้าง และธุรการหลายอย่างของวัด โดยเฉพาะคุมศาลานวราชซึ่งเป็นศาลาที่หลวงพ่อของเรา (หลวงพ่อฤๅษีฯ) รับแขกและเป็นที่ติดต่อขอเข้าพักปฏิบัติกรรมฐาน หลวงพี่รัญจึงเป็นที่รู้จักกันดีของญาติโยมสานุศิษย์หลวงพระคุณพ่อ และพระภิกษุสามเณรผู้ไปมาหาสู่วัดท่าซุงในสมัยนั้น เรียกว่าเป็นมือขวาของพระคุณ "พ่อ" ก็ไม่ผิด แม้พระคุณ "อาจารย์อนันต์" ในตอนนั้นก็ยังไม่เป็นที่รู้จักดีเท่าหลวงพี่รัญ ก็ขอเล่าเรื่องในบ้านใหญ่ต่อไป พอหลวงตาบวชวันแรก..ย้ำว่าวันแรกของการบวช หลวงพี่รัญก็ทำเรื่องสนุกของท่าน แต่หลวงตาแทบขาดใจตาย..

...คือท่านให้หลวงตานั่งคุมเครื่องเสียงที่พระคุณ "พ่อ" ใช้สอนพระกรรมฐาน... คุมแทนท่าน.. ซึ่งจะต้องนั่งติดกับตั่งที่พระคุณพ่อนั่ง ส่วนคุณหลวงพี่สรงน้ำสบายแล้วนุ่งสบงทรงอังสะตัวเดียว เอาหลอดยาดมยัดจมูก เดินลงประตูหลังศาลาไปเดินสบายอยู่หน้าโบสถ์ ปล่อยให้หลวงตานั่งมือสั่น.. ตัวสั่น.. เสียงก็สั่น.. เมื่อพระคุณพ่อเดินมานั่งบนตั่ง ถามว่า

"ร้อนไหมคุณ.. วันนี้อากาศมันร้อนมากนะคุณ"

เมื่อวานยังด่าว่าไอ้ขี้หมา วันรุ่งขึ้นมาเรียกว่า "คุณ" ทำเอาเหงื่อแตกท่วมตัว

ยิ่งกว่านั้นนะ ลูกหลานเอ๋ย.. หลวงพี่รัญยังขนบัญชีการก่อสร้างมาสอน และมอบหมายให้ทำแทน ให้เป็นหัวหน้างานตั้งแต่วันที่สองที่บวชเป็นพระ.. ส่วนหลวงพี่ท่านจะสึกจ้ะ แล้วก็สึกจริง ๆ ด้วยเหตุผลที่ต้องไปดูแลโยมแม่ที่ชราภาพมากแล้ว

จากวันนั้นมาถึงวันนี้ ๒๗ ปี เท่าพรรษาของหลวงตา หลวงพี่รัญก็กลับมาบวชได้หนึ่งเดือน และจำพรรษาอยู่กับหลวงพี่วิรัชที่วัดธรรมยาน จ.เพชรบูรณ์ หลวงตาก็ยังคงนับถือเคารพท่าน.. และเรียกท่านว่าหลวงพี่รัญเหมือนเดิม..

ก่อนจะเล่าเรื่องต่อ.. ก็ขอบอกกันไว้ก่อนว่า.. คณะสงฆ์ท่านสงสาร กลัวหลวงตาจะตายก่อนครบพรรษา เลยลงมติให้หลวงพี่ชัยศรีขึ้นมาทำหน้าที่แทนหลวงพี่รัญ.. หลวงตาพระน้องเป็นผู้ช่วยงานบนศาลา

พระคุณ "อาจารย์อนันต์" ผู้ลงมติ ก็ยังซ่อนองค์มิดชิดต่อไป..


เรื่องของหลวงพี่รัญกับพระคุณพ่อฤๅษีฯ นั้นมีมาก แต่ที่อยากเล่าให้ลูกหลานฟังขอเลือกมาสักเรื่องหนึ่ง คือทุกคนในวัดท่าซุงจะเห็นภาพที่หลวงพี่รัญ อาจหาญสามารถยืนใส่อังสะยกมือไหว้รายงานพระคุณพ่ออย่างฉาดฉาน.. เห็นกันเป็นปกติ พระคุณพ่อไว้ใจมาก และท่านก็เคารพรักพระคุณพ่อมาก จึงยืนสนองงานสบาย ๆ น่ารัก (น่าอิจฉาหน่อย ๆ) มาตลอด

จนวันหนึ่ง.. หลวงพี่รัญถูกเรียกเข้าไปหา ท่านก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าพระคุณพ่อซึ่งกำลังเพ่งแว่นตาอ่านรายงานเรื่องหนึ่งอยู่อย่างใจจดใจจ่อ.. พอพระคุณพ่อเงยหน้ามองลอดแว่นขึ้นมา สายตาพ่อกับลูกกระทบกัน.. ลูกร่วงลงไปคุกเข่ากับพื้น ! เหมือนถูกไฟฟ้าช็อต พ่อต้องรีบคลายกระแสจิตกระแสตาให้อ่อนลง

"อ้าวคุณรัญ.. เออ.. เออ.. คุณดูนี่หน่อย!..."

นั่นแหละพี่จึงมีแรงยืนขึ้นอย่างเดิม แต่ขาอ่อน.. สั่นอีกด้วย

ลูกหลานเอย.. พระคุณ "พ่อ" เป็นพระที่มีเมตตาบริสุทธิ์ไม่มีประมาณ.. และก็มีจิตตานุภาพมหาศาล เป็นธรรมชาติประจำองค์ท่าน.. ท่านรักหมาที่ท่านเลี้ยงและรักคนที่ท่านดูแลสั่งสอนเสมอกัน

แต่ทั้งหมาทั้งคนนั้น..ยามเมื่อท่านเพ่งตาดุ ทำเสียงดุ.. หมาก็หยุดเห่า ส่วนคนคือพระน่ะลูก.. เป็นอย่างนี้..

วันนั้นเป็นวันพระประชุมสงฆ์ ตรงกับงานใหญ่ของวัด มีญาติโยมมากมายเต็มศาลาสองไร่ พระคุณพ่อก็ทำเสียงนุ่มนวลชวนฟังว่า

"เอ้อ..พระเอ๊ย!..มานั่งใกล้ ๆ สิลูก.."

เหมือนฝนหลั่งจากฟ้าหน้าร้อน.. ลูกพระทั้งหลายขมีขมันแย่งกันนั่งยื่นหน้าให้พ่อเห็น พ่อหันไปกราบองค์พระประธาน พอกราบแรกพ้นผ่านจะเข้ากราบที่สอง.. ผิวกายของพ่อก็พลันดำเห็นถนัดชัดเจน

คนที่รู้ทางลมว่าจะเกิดอะไรขึ้นในเร็วพลันนั้น ก็กราบตามไปเขยิบตัวหลบไปให้องค์หน้าบังตัวเองไว้โดยสัญชาตญาณลูกหลวงพ่อฤๅษีฯ พอกราบสามเสร็จสิ้น องค์พ่อก็หันหน้าหาลูก ๆ แถวลูกที่เคยเสนอหน้า ก็นั่งแถวเรียงต้นคอตรงกัน... หัวองค์หน้าบังหัวองค์หลังมิดชิดสนิทไม่เห็นแลบออกมา เหมือนเอาไม้บรรทัดยาวใหญ่ไปวัดจัดไว้ ยิ่งพอพระคุณพ่อบันลือสีหนาทว่า..

“ที่นิมนต์มาประชุมนี่ ก็เพราะมีพระเลวจะทำให้เสียหาย...”

หน้าของทุกองค์ ก็ก้มต่ำมองพื้น.. สงบงามหนักหนา สงสารองค์แถวหน้า ที่เชื่อใจหลวมตัวออกไปนั่งเสียชิดพ่อ..

ไม่รู้จะช่วยอย่างไร !

พระคุณ “อาจารย์อนันต์” นั้นปลอดภัยเพราะมีปกติซ่อนตัวอยู่แล้ว

เพราะหลวงพี่รัญมาบวชใหม่ และมาเยี่ยมถึงวัดเขาวง ทำให้นึกเรื่องราวย้อนหลังได้..

นึกไปถึงพระอีกองค์หนึ่งซึ่งขึ้นมาแทนหลวงพี่รัญบนศาลานวราช หลวงตาไม่เคยทำงานร่วมกับหลวงพี่รัญ จึงไม่รู้ว่าท่านเก่งกาจแค่ไหน? แต่กับ 'หลวงพี่ชัยศรี' ..เราทำงานร่วมกันมาจึงรู้ว่า ทำไมท่านถึงเป็นที่รักและไว้วางใจของพระคุณพ่อ ในเวลาที่รวดเร็วมาก

‘หลวงพี่ชัยศรี’ เป็นนายทหารยศร้อยโท เป็นนักบินทหารบก รูปร่างตอนนั้นหล่อ (..มีคนเขาว่าเหมือนหลวงตาเชียวละ!) โยมสาวมากสาวน้อยยิ้มแย้มทักทายถวายทานเป็นพิเศษ ท่านทำงานเป็นระเบียบมาก จดบันทึก วางแผน สรุปรายงาน เป็นที่ชื่นชมของพระคุณพ่อมาก

หลวงพี่ท่านพยายามมอบ.. แบ่งงาน.. ฝึกฝน.. แนะนำ.. ให้หลวงตาทำช่วยท่านบ้าง หลวงตาก็อ้างว่า ต้องท่องพระปาติโมกข์ ต้องเตรียมตัวสอนมโนมยิทธิกรรมฐาน ก็มักจะหลบงานหนักเอาแต่งานสบาย ผลสุดท้ายหลวงพี่ชัยศรีก็ส่ายหน้าหล่อไปมา แต่แววตาท่านเอ็นดูหลวงตาอย่างปิดไม่มิด

หลวงพี่ชัยศรีอายุสัก ๓๐ ส่วนหลวงตา ๔๐ คนเรามันจะหล่อเหมือนกันนี่ มันดูไม่ต่างกันนะลูกหลาน ความที่แม้เค้าหน้าก็เหมือนกันนี่แหละ วันหนึ่งก็มีเรื่องขำ ๆ เกิดขึ้น

สมัยนั้น พ.ศ. ๒๕๒๕ วัดท่าซุงยังมีบริเวณแคบ ๆ แค่ฝั่งโบสถ์ กับฝั่งตรงข้ามเท่านั้น ญาติโยมที่มาพักปฏิบัติธรรมบำเพ็ญกุศลก็จะชุมนุมกันอยู่ฝั่งโบสถ์ กับร้านอาหารและศาลานวราช.. มีอยู่เท่านั้นแหละ! กลางวันก็ยังพอจะข้ามไปฝั่งตรงกันข้ามถนน.. ไปด้อม ๆ มอง ๆ แถวตึกอินทราพงษ์ที่พระคุณ ‘พ่อ’ อาศัยอยู่ แล้วก็ลงไปท่าน้ำ ซึ่งตอนนั้นปลาแรดปลาสวายก็ยังมีน้อยแทบจะนับตัวได้ ไม่มากมายเท่าในตอนปัจจุบันนี้

โดยเฉพาะศาลาจตุรมุขหน้าโบสถ์.. จะมีญาติโยมไปกราบสักการะ จุดธูปบูชา อธิษฐานขอพรกันแน่นหนา พอจุดปักลงไปในกระถางมากมายจนแน่น.. ไฟก็ลุกไหม้ก้านธูปโชนโชติช่วงน่าหวาดเสียว !

หลวงตาพระใหม่... ไม่ทันได้ศึกษาคำพูดเจริญศรัทธาที่เหมาะสม ก็เข้าไปดุด้วยอารมณ์ที่คิดว่าดีแล้วนะลูก ! เขาก็ช่วยกันดับลงได้ ไฟธูปที่สว่างไสวในยามค่ำคืนก็มอดสงบลง หลวงตาก็ขึ้นบนศาลานวราช

สักครู่ โยมผู้หญิง ๓-๔ คนก็เปิดประตู มองซ้ายมองขวา พอเห็นหน้าหลวงพี่ชัยศรี ก็ตรงเข้ามาต่อว่าเสียงใสเชียว

"หลวงพี่.. เมื่อครู่ทำไมต้องตะคอกดุขนาดนั้นด้วย พูดดี ๆ ก็ได้ โยมไม่ใช่คนโง่มาแต่ไหนนะ...ฮึ!"

หลวงพี่ชัยศรีทำหน้างงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ยิ้มหันมาจับไหล่หลวงตาให้หันหน้าหาโยม

"โยม ใช่องค์นี้ไหม?"

"ต๊าย ..ตาย :onion_no: โอย ! ทำไมเหมือนกันอย่างนี้ แต่ปากทำไม ไม่.. ไม่.."

ก็เป็นอันเข้าใจกัน !

ลูกหลานเอย.. หลวงตาพร่ำรำพันแบบพระแก่หลงตัวเองมาพอแล้ว แต่ก็เพียงเพื่อจะให้ลูกหลานผู้อ่านรุ่นหลังได้เห็นภาพชีวิตตามที่เป็นจริงของพระทั้งสองด้าน คือด้านที่เป็นนักบวช ฝึกตนตามพระธรรมวินัย และด้านที่เป็นมนุษย์ผู้ชายผู้ยังเป็นปุถุชนคนธรรมดาเหมือนมนุษย์ทั้งหลาย

สมัยก่อนโน้น.. งานวัดหนักมาก ! เป็นระยะที่เริ่มก่อร่างสร้างวัดท่าซุง พระต้องลงมือทำงานโยธาก่อสร้างเอง.. คนงานก็มีน้อย.. ญาติโยมก็ยังเข้ามาสนับสนุนไม่มากเหมือนสมัยปัจจุบัน ที่พระคุณ 'อาจารย์อนันต์' เป็นเจ้าอาวาส

ต้องคอยอ่านต่อฉบับหน้าแล้วลูกเอ๋ย.. ไม่รู้หลวงตาจะเขียนเอง.. หรือเข้าทรงให้คนอื่นเขียนแทน.. คอยฟังข่าวก็แล้วกันนะลูก.

.....จบตอนที่ ๗........

เจ้สองคนข้างบนคุยอะไรกัน ไม่เห็นเข้าใจเลย อิ อิ

"อะหือ ๆ" คิดถึงหลวงตาจังเลย โอกาสหน้าถ้าได้ไปวัดธรรมยาน จะแวะไปกราบหลวงพี่วิรัชและหลวงพี่อรัญ ๒

เข้าตำราโบราณเขาว่า "รักแท้ แพ้ใกล้ชิด" ๕๕