ความตายก็แค่เปลี่ยนรูปเปลี่ยนขันธ์
 

ความไม่รู้ ภาษาบาลีเรียกว่าอวิชา จริง ๆ แล้วน่าจะใช้คำว่าไม่เข้าใจ ซึ่งทำให้คนเรายึดทุกเรื่อง เมื่อครู่มีโยมโทรมาบอกว่าแม่ตายแล้ว แม่ทำความดีมาตั้งเยอะตั้งแยะ ทำไมต่ออายุไม่ได้ ขณะที่คนอื่นชั่วตั้งมากมาย ทำไมยังอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ?

ความจริงถ้าหากเราเข้าใจว่าความตายคืออะไร เข้าใจเรื่องของสามัญลักษณะ คือ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ก็คงไม่ต้องมานั่งเสียใจอย่างนี้

สมัยที่พ่อของอาตมาเสียชีวิต ปี ๒๕๑๘ อาตมาดูแลท่านมาตลอด ทั้งกลางวันและกลางคืน พอท่านตายคนอื่นเขาร้องไห้กัน อาตมาที่เป็นคนดูแล อยู่ใกล้ชิดที่สุด กลับดีใจเป็นบ้าเลยที่ท่านตาย เพราะว่าถ้าท่านอยู่ต่อก็ทรมานมาก ท่านป่วยเป็นอัมพฤกษ์ ทุก ๓ - ๕ นาที กล้ามเนื้อจะหดตัวจนท่านเกร็งทรมานมาก ต้องนวดให้ท่านคลาย อาตมาแทบจะไม่ได้นอนเลย เดี๋ยวก็เรียก..เดี๋ยวก็เรียก ยิ่งกลางคืนยิ่งเป็นมาก ถ้าเป็นสมัยนี้น่าจะสบายเพราะมีออกซิเจน โรคนี้ที่เป็นคาดว่าออกซิเจนไปเลี้ยงไม่พอร่างกาย

พอปีที่แล้วแม่เสีย ก็อย่างที่พวกเราเห็น ส่วนสมัยหลวงปู่มหาอำพันมรณภาพ พวกบรรดาลูกศิษย์มองพวกอาตมาตาเขียวปั๊ด เพราะไปนั่งคุยคิกคักกันอยู่ในงาน ตอนพ่อตายอาตมาก็ไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องของการปล่อยวางอะไรมากมาย เพียงแต่ว่าท่านพ้นจากการทรมานแล้วก็เลยดีใจ ครั้งหลวงปู่มหาอำพันมรณภาพ กำลังใจยังไม่เหมือนปัจจุบันนี้ แต่รู้ว่าท่านไปดีแน่ ๆ พอมาถึงตอนแม่ตาย กำลังใจวางได้แล้ว เข้าใจชัดว่าความตายเป็นอย่างไร แต่โยมที่โทรมาเขาไม่เข้าใจ ไปยึดตัวกูยังไม่พอ ยังแม่กูอีก ก็เลยไปกันใหญ่ แล้วโทรมาร้องไห้กับอาตมานี่ ส่วนใหญ่จะโดนไปหนัก ๆ ถ้าไม่หูตาสว่างก็คงจะไปโดดน้ำตายเลย..!

ในอรรถกถาท่านเปรียบไว้ว่า ธรรมะของพระพุทธเจ้าเหมือนตามประทีปในที่มืด ก็คือติดไฟในที่มืด เมื่อความสว่างปรากฏขึ้น ความมืดก็หมด เมื่อความสว่างปรากฏขึ้น ความเป็นจริงก็จะแสดงออกให้เห็นชัด

คนที่อยู่ในที่มืดนาน ๆ มักจะกลัว กลัวเพราะไม่รู้ว่าในความมืดนั้นมีอะไรบ้าง พอไฟสว่างขึ้นเห็นว่าไม่มีอะไร ความกลัวก็หมดไป ลักษณะเดียวกัน ถ้าหากธรรมะเข้ามาถึง ปัญญารู้แจ้งเห็นจริง อวิชาถดถอยห่างออกไป เรารู้เห็นตามสภาพความเป็นจริงแล้ว ก็ไม่เห็นมีอะไรที่น่ากลัว ความตายจริง ๆ ก็แค่การเปลี่ยนรูปเปลี่ยนขันธ์เท่านั้นเอง เพียงแต่ว่าจะเปลี่ยนไปในลักษณะไหน ก็แล้วแต่บุญกรรมที่ตัวเองสร้างมา


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงบ่าย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันศุกร์ที่ ๔ ธันวาคม ๒๕๕๒