ตัวกูของกู
 

ทำอะไรอย่าถือว่าตัวกูของกูแล้วไม่แคร์ชาวบ้านเขา คนรอบตัวส่วนใหญ่เขาไม่พูดกันตรง ๆ หรอก เพราะเขารักตัวเองมากกว่ารักเรา เขากลัวพูดไปเดี๋ยวเราไม่พอใจเขาก็จะเสีย กลายเป็นว่าเรื่องที่ควรจะพูด จะบอก จะเตือนเพื่อประโยชน์ของเราเขาไม่พูด เวลาจะพูดก็ดันไปพูดอะไรไร้สาระไปนั่น

เอาอย่างง่าย ๆ ลองสังเกตรอบ ๆ โต๊ะทำงานดูสิ แต่ก่อนมีใครเคยแวะเวียนอยู่รอบตัว แล้วเดี๋ยวนี้เหลือใคร คนที่หายไปนั่นนะแสดงว่าเขาทนเราไม่ได้แล้ว ที่เหลือก็ไม่ได้แปลว่าเขาเห็นว่าเราดีนะ เพียงแต่เขายังพอทนเราได้บ้าง จงหมั่นสังเกตถือเอาปฏิกิริยาของคนรอบข้างเป็นกระจกเงาส่องตัวเราเอง มาคิดมาปรับปรุงตัวเอง เพราะถ้าเขายังต้องอยู่กับเราด้วยความอดทน ถึงเวลาเรามีโอกาสขึ้นเป็นหัวหน้าจะไม่มีใครสนับสนุนส่งเสริมไม่มีใครอยากทำงานด้วย

ที่พูดนี่ไม่ได้หมายความแต่เฉพาะที่ทำงานนะ ให้สังเกตดูเรื่อย ๆ ตลอดชีวิต ไอ้ประเภทตัวกูของกูแล้วไม่สนใจเรื่องของชาวบ้านเขาเลยนี่มันประเภทปลงใส่หัวกบาลชาวบ้านเขา อย่าให้มันมี

นี่ดูอย่างวันนี้ที่มาวัดท่าขนุนนี่สิ ไอ้เจ้า...มันได้เข้ามากราบแล้วก็ทำให้มันก็มีกำลังใจ ถามว่าจะไม่มาได้ไหม มันก็ได้ เพราะไม่ใช่เรื่องของเราโดยตรง เราไม่มาเขาก็บวชกันได้ แต่รู้ว่ามาแล้วทำให้เขาดีใจอิ่มใจ มีกำลังใจที่จะอยู่ในผ้าเหลืองได้ดีขึ้น มีโอกาสจะได้บุญได้บารมีเพิ่มขึ้น เราก็พยายามมาให้เขาเห็น...เข้าใจไหม

ไอ้ที่ด่าเยอะ ๆ ชมน้อย ๆ นี่ก็ขอให้นึกถึงว่าเป็นปกติโลก เพราะโลกเรามันโหดร้ายจะตาย เวลาทำดีสิบครั้งมันจะมองเห็นหรือชมสักครั้งก็แสนยาก แต่ทำเลวครั้งเดียวมันเอาไปด่าเสียเป็นหลายรอบได้

ถึงไม่มีปัญหาอะไรก็ต้องหมั่นสำรวจตัวเองอยู่เสมอ ๆ ว่าสิ่งที่ดีกว่าที่เป็นอยู่ที่ทำอยู่นี่ยังมีอีกหรือไม่ ถ้ามีก็แก้ไขปรับปรุงไปเรื่อย ๆ ในที่สุดก็จะเข้าถึงความดีสูงสุดได้


คัดลอกจากเว็บกระโถนข้างธรรมาสน์