เรื่องของการถอดกายในไปแดนต่าง ๆ
 

๑.ผมภาวนามโนมยิทธิ แล้วตอนนั้นหัวใจเต้นแรงแบบแผ่นดินจะไหว และได้คำตอบและเคยอ่านเจอจากที่หลวงพ่อว่าเป็นเพราะลึก ๆ กลัวตาย ปัญหาคือ ณ ปัจจุบันเวลาผมฝึกมโนมยิทธิลึก ๆ ผมกลัวจะโดนผีเข้าสิงร่างกายมนุษย์ขณะถอดกายในไปแดนต่าง ๆ เลยอยากถามหลวงพ่อว่า ถ้าสมมุติถ้าเราถอดจิตไป ร่างกายมนุษย์จะโดนสิงได้ไหมครับ เพราะผมคิดว่าขนาดคนเป็น ๆ ยังสามารถโดนสิงได้ แล้วร่างกายที่ไร้วิญญาณเพราะว่าถอดจิตไปเที่ยว น่าจะมีโอกาสโดนสิงร่างได้ง่าย

๒.ผมพยายามตัดขันธ์ ๕ เพื่อจะได้มีมโนมยิทธิแจ่มใส และเรื่องการตัดขันธ์ ๕ ข้ออื่นผมพอจะตัดได้เพราะเป็นรูปธรรมชัดเจน แต่ผมรู้สึกไม่มั่นใจในการตัดข้อสังขารซึ่งเป็นนามธรรม คือความคิด ความรู้สึกทั้งดีทั้งชั่วทีเป็นกุศล และอกุศล หรือเรียกอีกแบบตามที่ผมเข้าใจในเรื่องปรมัตถธรรมคือเจตสิก ที่มีทั้งเจตสิกทั่วไป เจตสิกด้านกุศล และเจตสิกด้านอกุศล และ เราจริง ๆ คือจิต คือสามารถรับรู้อารมณ์ต่าง ๆ ที่เจตสิกแสดงได้ เช่นอารมณ์โกรธ อารมณ์อิจฉา อารมณ์กลัวบาปกรรม(หิริโอตตัปปะ) และอารมณ์เมตตา เป็นต้น ผมขอยกตัวอย่างชัดเจนเรื่องหลวงปู่ดุลย์ ที่มีคนไปถามท่านว่า ท่านยังมีโกรธไหม ท่านตอบว่า "มีแต่ไม่เอา" เลยสรุปได้ว่าต่อให้จิตที่เข้าถึงอรหัตผล เจตสิกด้านกุศล และด้านอกุศล ก็มีอยู่ไม่ได้ดับสูญไปไหน แต่จิตเข้าถึงอรหัตผล รู้แจ้งแล้วว่าอย่าไปปรุงแต่ง อย่าไปยินดีกับมันต่อให้จะเป็นกุศลก็ตาม อย่าไปเล่นด้วยก็จบแล้ว ณ จุดนี้ที่ในวิปัสสนาญาณ เรียกว่าสังขารอุเบกขาญาณ คำถามคือผมเข้าใจถูกต้องหรือไม่ครับว่าอย่าไปยึดอารมณ์ และความคิดทั้งที่เป็นกุศล และไม่เป็นอกุศล ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของเรา เพราะสิ่งเหล่านี้คือเจตสิก

ถาม : ผมภาวนามโนมยิทธิ แล้วตอนนั้นหัวใจเต้นแรงแบบแผ่นดินจะไหว และได้คำตอบและเคยอ่านเจอจากที่หลวงพ่อว่าเป็นเพราะลึก ๆ กลัวตาย ปัญหาคือ ณ ปัจจุบันเวลาผมฝึกมโนมยิทธิลึก ๆ ผมกลัวจะโดนผีเข้าสิงร่างกายมนุษย์ขณะถอดกายในไปแดนต่าง ๆ เลยอยากถามหลวงพ่อว่า ถ้าสมมุติถ้าเราถอดจิตไป ร่างกายมนุษย์จะโดนสิงได้ไหมครับ เพราะผมคิดว่าขนาดคนเป็น ๆ ยังสามารถโดนสิงได้ แล้วร่างกายที่ไร้วิญญาณเพราะว่าถอดจิตไปเที่ยว น่าจะมีโอกาสโดนสิงร่างได้ง่าย ?
ตอบ : ถ้าเหตุปัจจัยพร้อมก็โดนแน่..!

ถาม : ผมพยายามตัดขันธ์ ๕ เพื่อจะได้มีมโนมยิทธิแจ่มใส และเรื่องการตัดขันธ์ ๕ ข้ออื่นผมพอจะตัดได้เพราะเป็นรูปธรรมชัดเจน แต่ผมรู้สึกไม่มั่นใจในการตัดข้อสังขารซึ่งเป็นนามธรรม คือความคิด ความรู้สึกทั้งดีทั้งชั่วทีเป็นกุศล และอกุศล หรือเรียกอีกแบบตามที่ผมเข้าใจในเรื่องปรมัตถธรรมคือเจตสิก ที่มีทั้งเจตสิกทั่วไป เจตสิกด้านกุศล และเจตสิกด้านอกุศล และ เราจริง ๆ คือจิต คือสามารถรับรู้อารมณ์ต่าง ๆ ที่เจตสิกแสดงได้ เช่นอารมณ์โกรธ อารมณ์อิจฉา อารมณ์กลัวบาปกรรม(หิริโอตตัปปะ) และอารมณ์เมตตา เป็นต้น ผมขอยกตัวอย่างชัดเจนเรื่องหลวงปู่ดุลย์ ที่มีคนไปถามท่านว่า ท่านยังมีโกรธไหม ท่านตอบว่า "มีแต่ไม่เอา" เลยสรุปได้ว่าต่อให้จิตที่เข้าถึงอรหัตผล เจตสิกด้านกุศล และด้านอกุศล ก็มีอยู่ไม่ได้ดับสูญไปไหน แต่จิตเข้าถึงอรหัตผล รู้แจ้งแล้วว่าอย่าไปปรุงแต่ง อย่าไปยินดีกับมันต่อให้จะเป็นกุศลก็ตาม อย่าไปเล่นด้วยก็จบแล้ว ณ จุดนี้ที่ในวิปัสสนาญาณ เรียกว่าสังขารอุเบกขาญาณ คำถามคือผมเข้าใจถูกต้องหรือไม่ครับว่าอย่าไปยึดอารมณ์ และความคิดทั้งที่เป็นกุศล และไม่เป็นอกุศล ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของเรา เพราะสิ่งเหล่านี้คือเจตสิก ?
ตอบ : เลิกคิดก็พอ..!