อดีตที่ผ่านพ้นตอนที่ ๕๐ : ตามรอยเท้าพ่อ

[คิมหันต์]

๕๐. ตามรอยเท้าพ่อ

บวชมาทั้งที มีครูบาอาจารย์สุดวิเศษอย่าง “หลวงพ่อ” ก็ตาม แต่กิเลสมารมักมาล่อหลอกอยู่เรื่อย ๆ มันคอยชวนให้สึกซะร่ำไป...

ตอนกุศลกรรมค้ำจุนหนุนเสริม ก็สามารถจะอยู่ในผ้าเหลืองอย่างมีความสุข พออกุศลกรรมเข้าแทรกก็นำให้ทุกข์ อยากสึกมันวันละร้อยหนพันหน... มีทางเดียวคือใจต้องมั่นคง ตั้งเป้าหมายไว้อย่างไรก็ต้องมุ่งหน้าลูกเดียว ไปตายข้างหน้าอย่างคนกล้า ยังดีกว่าถอยหลังมาตายแบบคนขลาด ถ้าบ้าขนาดนี้ก็พอสู้ไหว...

แต่บางทีเหตุการณ์ที่ปรากฏขึ้น ก็ชวนให้ใจฝ่อเหมือนกัน พอพรรษาแรกผ่านพ้นจะเริ่มเข้าพรรษาสอง บรรดาพระเก่าที่บวชมาเป็นสิบ ๆ พรรษา ยกขบวนสึกซะหก – เจ็ดรูป... แบบนี้ก็แย่ซิครับ...พระใหม่ ๆ กำลังหารุ่นพี่ ๆ เป็นหลักยึด อยู่ ๆ หลักก็มาจมหายวับไป ก็วิเวกโหวงเหวงไปตาม ๆ กัน โดยเฉพาะอาตมานอนละเมอเลยล่ะ...!

กลับจากกรรมฐานคืนหนึ่ง ขณะเดินรักษาอารมณ์จะกลับกุฏิ พอผ่านตึกกลางน้ำที่ “หลวงพ่อ” พัก อาตมายกมือไหว้ พลางนึกถามในใจว่า “น้ำหน้าอย่างลูกนี้ จะไปนิพพานชาตินี้กับเขาไหวหรือเปล่าครับ...?” ทันใดนั้น...ทั้งแผ่นดินแผ่นฟ้า หมู่ไม้และตัวอาคารก็หายวับไปกับตา องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในพระวรกายแก้วสว่างไสว ปรากฏขึ้นใหญ่เต็มจักรวาล... พระหัตถ์ซ้ายจูงมืออาตมา พระหัตถ์ขวาชี้ไปเบื้องหน้าลิบ ๆ ที่ไกลเหลือประมาณ เห็นแสงสว่างสุกสกาวเป็นจุดเล็ก ๆ อยู่สุดขอบฟ้าตรัสว่า “พระนิพพานคอยอยู่ข้างหน้า ไปให้ถึงนะลูกนะ” ตรัสจบทุกอย่างก็คืนสภาพเดิม...

อาตมาเกิดความมั่นใจอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน กลับถึงกุฏิเขียนกลอนขึ้นมา ๑ บท ใจความมีว่า...

“ ...หนทางแม้สุดไกล ขอมุ่งไปกว่าจะถึง
ยากเข็ญมิคำนึง ถึงทุกข์ทนสักเพียงไร
เดินตามรอยเท้าพ่อ มั่นคงต่อธรรมวินัย
พ่อชี้หนทางใด จะมุ่งไปไม่ลังเล
จิตมั่นด้วยศรัทธา ทุกเวลามิหันเห
ผู้ใดจะรวนเร มิชวนเซตามเขาไป
พ่อนำทางให้ลูก มีแต่ถูกลูกมั่นใจ
ขอเดินตามพ่อไป ตราบจนถึงซึ่งนิพพาน...”

กำลังใจตอนนั้นมันหนักแน่นมั่นคงขนาดนี้จริง ๆ นึกเมื่อไรภาพพระพุทธลีลา พระหัตถ์ซ้ายจูงมืออาตมา พระหัตถ์ขวาชี้ไปยังเมืองแก้ว ก็ปรากฏชัดในห้วงนึกทุกครั้งไป

“สมเด็จพ่อขอรับ ขอปณิธานของลูกจงสำเร็จ สมดังมโนรถปรารถนา จงทุกประการด้วยเถิด..”

๘ เมษายน ๒๕๓๓
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ