การหลับอย่างผู้ไม่ประมาท

[ลัก...ยิ้ม]

การหลับอย่างผู้ไม่ประมาท


เมื่อวันศุกร์ที่ ๖ ส.ค. ๒๕๓๖ สมเด็จองค์ปฐม ทรงพระเมตตาตรัสสอนเพื่อนของผมในเรื่องนี้ความว่า

๑. “หากร่างกายมันจักตาย เจ้าเสียดายหรือไม่?” (ตอบว่า ไม่เสียดาย) “แต่ตอนไปกรรมฐานเที่ยง เจ้านั่งหลับเพราะร่างกายมันเพลียมา ๒ วันแล้ว จิตเจ้าช่างไม่มีสติเอาเสียเลย”

๒. “เจ้าฝืนเวทนาของร่างกายเอาไว้ไม่อยู่หรือ” (ตอบว่า ฝืนไว้ไม่อยู่) ทรงตรัสว่า “หากร่างกายเจ้าตายลงในขณะนั้น จิตเจ้าจักไปไหน” (ตอบว่า ไม่ทราบ) ทรงตรัสว่า “ร่างกายต้องการพักผ่อน ประสาททุกส่วนเสื่อมหมด จิตไม่มีกำลังที่จะแข็งขืนปฏิกิริยาของร่างกายได้ มันเป็นธรรมดาที่จิตพลอยอยากพักผ่อน หรืออยากหลับไปด้วย”

๓. “เมื่อฝืนไม่ได้เยี่ยงนี้ก็จงอย่าฝืน หากแต่ก่อนที่จักหลับ จงปลงมรณาควบอุปสมานุสติให้ตั้งมั่น พยายามระเบิดกายหยาบทิ้งไป ให้เห็นกายในนั่งหลับอยู่บนพระนิพพาน หรือไม่ก็ปลงอสุภะ จนกายหยาบละลายไป กลายเป็นกายนิพพานขึ้นแทน กำหนดนั่งหลับอยู่บนพระนิพพานต่อหน้าพระก็ได้” (ก็คิดว่า ส่วนใหญ่จะหลับตอนฟังคำสอนของหลวงพ่อยังไม่ทันจบ)

๔. “จงคิดเอาไว้ก่อน ฟังคำสอนของท่านฤๅษีก็ได้ หรือไม่ก็คิดเอาขณะนั่งลงไปยังวิหาร ๑๐๐ เมตรก็ได้ โดยเห็นจิตหรืออาทิสมานกาย นั่งอยู่บนวิมานที่พระนิพพานแทน”

๕. “จงรู้เอาไว้ว่า ขณะใดนิวรณ์ ๕ เข้าแทรกแซงอารมณ์ของจิต ก็ถือว่าจิตนั้นถูกเบียดเบียนให้ตกอยู่ภายใต้ความประมาท และขณะใดร่างกายตกอยู่ภายใต้อาการของความเสื่อม ทุกข์อันเป็นปกติของร่างกายก็สร้างความเบียดเบียนให้เกิดแก่อารมณ์ของจิต ก็ถือว่าจิตนั้นถูกเบียดเบียนให้ตกอยู่ภายใต้ความประมาทเช่นกัน”

๖. “ดังนั้น ผู้ที่ยังเข้าไม่ถึงอรหัตผล จึงยังไม่หมดสิ้นความเบียดเบียน จึงเท่ากับมีความประมาทในธรรม อารมณ์ย่อมตกเป็นทาสของขันธมาร และกิเลสมารอยู่เป็นธรรมดาไม่มากก็น้อย เจ้าจงหมั่นละความประมาทลงด้วยประการ ฉะนี้เถิด”

ธรรมที่นำไปสู่ความหลุดพ้น เล่ม ๖
รวบรวมโดย พล.ต.ท. นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน

ขอเชิญทุกท่านเข้าไปอ่านได้ที่ www.tangnipparn.com